Hét moment van de Spelen ? Niet die plakken, niet die wereldrecords, niet die blije gezichten. Niet die trieste Henk ‘het zijn toch allemaal klasbakken, die Schaatsenrijders’ Gemser, niet die geweldige Mart Smeets. Niet de uitglijder van Groenewold, niet het schaatsvreemde publiekbezwepen van Parra. Niet de Russische Revolte, niet het compleet onverwachte Australische shorttrackgoud. Niet de axel van Pelchat, niet de wederopstanding van Gianni. Niets van dat.

Mijn hoogtepunt: de tranen van Bob de Jong tijdens zijn interview met een of andere simpele jodocus van de NOS. De man die jarenlang in de schaduw van Romme moest opereren en in die schaduw zeer succesvol was. De man die nu zijn kans had moeten grijpen maar ineens die vermaledijde Uytdehaage aan hem voorbij zag schaatsen. Hulde voor deze prachtige sportman die door zijn bescheidenheid zwaar werd ondergewaardeerd. De eeuwige tweede. Zo ook gisteren. Tweede van onder…

klinkt: Gotcha! > Words & music from da Lowlands