In je herinnering blijven oude bekenden altijd hetzelfde. Hetzelfde qua postuur, qua stem, qua alles. Totdat je geconfronteerd wordt met de tand des tijds. Wanneer je al zappend het Edison-muziekfeest binnenvalt bijvoorbeeld. En daar Jim Kerr van de Simple Minds ziet ploeteren. Ik was niet echt een fan, maar was toch wel gecharmeerd van de heel aardige plaatjes die de heren zo nu en dan in elkaar zetten.

Hoe teleurstellend en dramatisch was de vertoning van gisteren. Terwijl de rest van het artiestenvolk dapper probeerde zich live staande te houden, stond Monheer Kerr een beetje wankelend op zijn niet functionerende microfoon te sabbelen. Verscholen achter een donkere zonnebril had ik eerst nog het vermoeden dat het voormalig popicoon zo stoned als een koelkast op de buhne stond, maar toen bij Don´t you de bril af ging bleek dat mee te vallen. Maar dat was slechts de enige meevaller. Zelfs Twarres vond ik beter. En dat wil heel wat zeggen.

nu klinkt nix noemenswaardigs