Het was vandaag die ene dag in het jaar dat je het beseft. Knopdag. Dat de zomer is overgegaan in de winter. Herfst noemen ze dat. Je bent net je dorp uit en realiseert je dat het verdomde koud is. Zomaar. Zonder waarschuwing. Je denkt dat je voor gek wordt versleten als je op je werk aangekomen gaat vertellen dat het al bijna tijd wordt voor handschoenen. Maar je maakt het niet eens erger dan het is, want het is gewoon koud. Gezichtsbedrog of zag ik op het gras in de sloot naast het fietspad al een reepje rijp liggen ? Nu nog voordeel van de twijfel en derhalve denk ik gezichtsbedrog. Maar het zal echt niet lang meer duren of het gaat echt vriezen.

Het zijn ook de schaduwen die plotseling anders zijn. Langer vooral. En de zon die ineens anders naar binnen schijnt. Lager staat, in een andere hoek. Schijnt zomaar in je gezicht als je op de bank zit. De hele zomer geen last van gehad en nu wel. Buiten is het contrast is ook anders, scherper, getekender. Niet meer dat felle harde licht van de overbelichte zomerzon, maar een sfeervollere donkerbruine gloed.

Het lijkt alsof dat allemaal in 1 dag gebeurt. Alsof de seizoensknop overnacht van stand ‘zomer’ naar ‘herfst’ wordt gedraaid. Knopdag. Zometeen weer naar huis fietsen. Wedden dat ik me gelukkig prijs nog geen winterjas te hebben aangetrokken. Het is immers nog wel gewoon 17 graden en zonovergoten. Rare jongen, die natuur…

nu klinkt: Spinvis > Lalala