Het werd weer eens tijd voor het Westerpark, Amsterdam. Vorig jaar buitengewoon goed bevallen tijdens het avondje R.E.M. onder het motto ‘Live at Westerpark’. Dit jaar wederom in de planning omdat wij – lees moi, mijn echtgenote plus natuurlijk de heer E. en zijn lieftallige Y. – een verhoogde belangstelling hebben voor alles wat mevrouw Teeuwe uitkraamt. Mrs. Dox had het behaagd om onze hoofdstad te vereren met een bezoek. Nu zijn wij niet de beroerdste als het gaat om het maken van wat kilometers om hare majesteit in levende lijve te aanschouwen, dus de keus voor A’dam was dan ook geen lastige.

Het culinaire voorafje bestond uit een prima nomadische hap op het culturele terrein van de Westergasfabriek. Met bijzonder dreigende onweersluchten links, rechts, voor en achter het Westerpark hielden we even ons hart vast, maar meer dan een kek verfrissend buitje zat er niet in. Leve de poncho’s. De zon scheen echter al weer toen het voorprogramma begon. Een gigantische zwerm strijkers, blazers, toeters, trommels, bellen en mc’s nam bezit van het podium. Voorgegaan door een mannetje met een trompet die de hele santekraam in goede banen moest leiden. Kyteman dus. Dé livesensatie van het seizoen tot nu toe. Zeggen ze. ‘Maar wie zijn ze eigenlijk’, orakelde de voorman van een legendarisch Waalwijks coverbandje ooit, dus die boude bewering wilde ik zelf wel eens toetsen. Monheer Kyteman, nauwelijk droog achter de oren, schreef en speelde in zijn uppie een fijne plaat bij elkaar. Live had ie schijnbaar zin in wat meer gezelschap. Het was een komen en gaan van vriendjes en vriendinnetjes, al dan niet getooid met instrument of microfoon. Het bleek een van de leukste voorprogramma’s ooit. Zelden ook een act gezien waar de lol er zó van af spatte. Alle verwachtingen werden ingelost. En hoe. De plaat is leuk, maar qua liveperformance was een feestelijker opwarmer voor Anouk bijna ondenkbaar. Zei iemand dat het de livesensatie van het jaar was? Ik geef ‘m groot gelijk. Wát een lef om tijdens de drie kwartier die je hebt een 10 minuten durende improvisatie te gaan organiseren. ‘Wij gaan ff jammen, ok?’. Mooi man. Doe er dan nog een snufje publieksparticipatie bij en het is klaar (wij Brabanders hebben iets met hèndjes die de lucht in gaan, dus wij voelden ons heerlijk thuis):

Anouk was retestrak, as always. Letterlijk, want volgens de dames in ons gezelschap waren de sinds de breuk met Postman bijgevreten kilootjes als sneeuw voor de zon verdwenen. Iets wat ze zelf schijnbaar wilde onderstrepen door haar achterwerk regelmatig naar het publiek te keren. Setlistgewijs was er weinig nieuws onder de zon vergeleken met de HMH, een paar maanden geleden. De toppertjes, de hitjes, de ballads, the works. Allemaal even strak dankzij haar fijn geoliede band. Dat onze Anouk nog steeds geen wereldwijde faam heeft verworven is een van de grote mysteries van deze tijd. Onbegrijpelijk.

Een paar kiekjes alhier. En check daar meteen even het nieuwe fotoviewdingetje. Kleinere thumbs, grotere pica’s, bladeren met pijltje links en pijltje rechts. Met zelfs een playknopje voor een slideshow langs alle plaatjes. Handiger dan zo’n ellenlange verticale lijst, naar wij dachten.