Het is een beetje druk. Marillion in Eindhoven, Marillion in Heerlen, The Cult in Amsterdam, The Pixies in Amsterdam. Allemaal binnen een dag of 6. Tussendoor behoeft het door mijn eega uitgegeven boekje nog enige aandacht, in die zin dat de administratieve afwikkeling daarvan voor een deel bij mij rust. Deze keer dus geen uitputtende analyses van deze concerten. Geen puf voor.

Marillion in Eindhoven was wat rommelig en de plek op het balkon zorgde ervoor dat het geluid niet altijd even uitgebalanceerd was. Cannibal Surf Babe op de setlist! Hoera! Het was een heerlijke avond die van begin tot eind boeide.

Dat het allemaal eigenlijk nog wel veel beter kon bleek de dag erna. In Heerlen lieten wij ons omringen door Limburgers, Oostblokkenaren en zelfs een handjevol Amerikanen dat de oversteek naar – of all places – Heerlen had gemaakt. ‘Hello from America’ schreeuwt dat soort lui dan natuurlijk graag door de zaal. Vandaar dat ik het wist. We zaten op rij 7, dat zal ook hebben meegespeeld in de betere beleving van de avond. We kregen zomaar ineens een extra toegift erbij. Het laatste kwartier hebben we overigens staand doorgebracht, ook een leuke ervaring in een theaterzaal. Three Minute Boy werd leuk meegeneuried door de ruim 1000 man publiek. Hoogepunt? You’re gone! En Estonia natuurlijk.

Na deze overdaad aan akoestische muziek werd het tijd voor wat nostalgisch gerammel met gitaren. The Cult trad op zondagavond aan in de HMH met een integrale vertolking van hun – zeggen velen, ik ben het gedeeltelijk met ze eens – beste plaat ‘Love’. U weet wel, met ‘She sells sanctuary’, ‘Rain’ en ‘Revolution’ daarop. Het album is bijna 25 jaar oud (joh! we worden oud!) dus reden voor een feestje. Ik realiseer me nu ineens dat dit een unieke reeks concerten is danwel wordt: vier concerten die beginnen met de integrale vertolking van een plaat. Tenminste, The Pixies gaan Doolittle doen vanavond en ik gok er op dat ze de volgorde van de plaat gaan aanhouden. Anders moet ik hierop morgen dus nog terugkomen…

Ian zingt nog steeds maar halve teksten maar wat dondert het. Himmel niks. Billy Duffy zwiepte zijn Gretsch van links naar recht, gooide molenwiekjes eruit op zijn Les Paul en het kwam allemaal goed. Een kostelijke duik terug naar 1985 met nog nooit eerder live gehoord spul, zoals Black Angel. Deel twee van de set leverde de verplichte greatest hits op met Love Removal Machine, Wild Flower, Sun King. Rise (oeh!) en Dirty Little Rockstar waren slechts 2 vertegenwoordigers van de Cult van het nieuwe millennium. Jammer, want er zit genoeg smakelijk materiaal tussen dat het had verdiend om gehoord te worden. Maar als je de avond ophangt aan een album uit ’85 zit 80% van het publiek niet te wachten op het laatste werk, vermoed ik. Het was mooi zo. Er was nog even sprake van een gang richting Brussel a.s. vrijdag waar de heren de Ancienne Belgique gaan bespelen, maar dat wordt me toch iets te gortig. Niet alleen Love is op leeftijd 🙂

Vanavond dan ook nog maar even The Pixies. U hoort nog van me.