The Pixies in de HMH. 5 jaar na dato terug met een verjaardagspartijtje ter gelegenheid van 20 jaar Doolittle. Resultaat? Een prachtige show met ondefinieerbare ballen boven het toneel, een schitterend led-scherm als podiumdoek, Doolittle als rode draad, alle b-kantjes die daarbij horen en nog wat greatest hits. Dat de b-kantjes niet altijd even spannend waren bleek wel uit de afsluiter van de 1e toegift (Into the white), toen half Amsterdam Zuid aan het oog onttrokken werd door een immens rookgordijn en mevrouw Deal haar teksten ongezien in de microfoon kon neuzelen. Kleine misser. Ook raar was dat tijdens de 2e toegift het zaallicht aanbleef. Maar goed, er is wel meer raar aan The Pixies. Monheer Black heeft geen enkel woord gewisseld met de zaal. Zwaaien kan hij daarentegen erg goed. Kim was alleen maar bezig met het uitzoeken of een zojuist gespeeld nummer op kant 1 danwel kant 2 van de plaat stond. De heer Santiago had enkel oog voor zijn snaren. Gelukkig waren er de soms angstaanjagende, soms bijzonder grappige filmpjes op het led-doek die voor de nodige afleiding zorgden.

De rest van de setlist was overigens verre van misselijk met als hoogtepunt Isla de Encanta, Gigantic en Gouge away. Dat nummer lijkt tegenwoordig een stuk populairder te zijn geworden nadat is gebleken dat Curt Cobain – na het horen ervan – besloot dat hij ook zo’n nummer wilde schrijven. Dat dat resulteerde in Smells Like Teen Spirit is inmiddels een voor iedereen verplicht popfeitje. Oh ja, en natuurlijk Hey!:

Ergo: een prachtige avond die wat langer had mogen duren. Maar ja, als je het volledige oeuvre van Frank Black cs. achter elkaar zou spelen ben je in een dikke 2 uur wel ongeveer klaar. Wellicht een tipje voor de volgende sell-out tour?