Waar was ik? Nou, waar niet! Ik was op 10 kilometer hoogte, in de zevende hemel en met de beide poten op de grond. Ik vertoefde in kleine zalen, in middelgrote zalen en heul grote zalen. Ik keek naar een band die binnenkort geen band meer is, naar een band die al heel lang een van ‘mijn’ bandjes is en live nog steeds verplettert én ik keek naar een band die na 29 jaar nog steeds 20.000 dolle Spanjaarden (en niet geheel toevallige toeristen) op de been brengt. Ik zat in een dikke jas, door wind en regen op weg naar Paradiso maar een paar dagen eerder net zo makkelijk in een t-shirtje op weg naar de Montjuïc in het Barcelonesque plaatsje B. Oftewel: ik was overal en nergens. Deel 2.

Anouk – 12 november 2009 -Rotterdam Ahoy

Anouk! Een fantastische strot, een fantastische band, een fantastisch triootje backing vocals en een fantastische setlist. Ahoy vond het allemaal prachtig. Wij ook. Wij stonden erbij en verbaasden ons voor de zoveelste keer over de grandeur van deze dame, die in al haar bezwangerdheid het dak van de Rotterdamse sporthal Рvooruitlopend op de aanstaande verbouwing Рalvast een stukje omhoog bracht. Om geen genoeg van te krijgen. En dus op 2 december nog maar eens. Zelfde setlist, zelfde band, zelfde backings, zelfde podium, zelfde Anouk. Maar een iets betere plek en daarom was het ook n̩t even iets beter allemaal. Good God! Hulde ook voor Black Box Revelation, het Belgische duo dat mocht aftrappen. Puntige gitaarrock waar een boel volk niks van snapte maar mij wel kon bekoren.