190 | Memory lane (2)
Deel 2 in de serie ‘Memory Lane – sterke herinneringen bij sterke nummers’.
Het was halverwege jaren tachtig, 1985 om precies te zijn, die avond dat ik REM ontdekte. In de nachtelijke winteruren lag ik vaak in bed de a.m.-band af te struinen met m’n walkman op zoek naar.. ja naar wat ? Eigenlijk naar niks. Maar het mystieke van de mono-ruis, het vreemde gepiep waar af en toe een angstaanjagende regelmaat in te bespeuren was (‘Zou dat van defensie kunnen zijn ? De russen misschien ?’) en het her en der te beluisteren orientaals koeterwaals voelde op een of andere manier spannend aan. Ik draaide me suf aan de frequentie-knop, want m’n walkman was nog niet zo kek dat ie voorkeuzezenders had.
Zo draaide ik me die avond binnen bij een Engels radiostation. Precies op het moment dat een plaat werd ingestart die me van begin tot eind bij de strot greep. Het funky gitaartje, die onverstaanbare zang en dat lekkere refrein. Ik had werkelijk geen benul wie het kon zijn, want ik was dat jaar pas de Top40 ontstegen en was me net een beetje in de wat alternatievere muziekstromingen aan het verdiepen. De onverstaanbare deejay in combinatie met het tussen m’n linker- en rechteroor laverende geluid (af en toe ruwweg vergezeld door een of andere etherruis) zorgden ervoor dat ik de naam van uitvoerende artiest niet kon horen.
Enkele maanden later draaide Jan Douwe Kroekse (of Henk Westbroek, pin me er niet op vast) ‘Can’t get there from here’ van het toen nog relatief onbekende R.E.M. En ja hoor, dat was ‘m geweest. Diezelfde adrenalinestoot ging weer door m’n lijf. Eindelijk gevonden.
Die nachtelijke luisterervaring bleek het begin van een hevige verdieping in het werk van REM, alhoewel het me na ‘Losing my religion’ allemaal te poppy werd. Na de release van Reveal heb ik de draad weer een beetje opgepikt, maar die ene kick van toen die ene nacht in ’85 zal REM wel nooit meer kunnen laten herleven…
“When the world is a monster
Bad to swallow you whole
Kick the clay that holds the teeth in
Throw your trolls out the door
If you’re needing inspiration
Philomath is where I go by dawn
Lawyer Jeff he knows the lowdown
He’s mighty bad to visit home”
ik ben iets jonger met mijn 25, maar het eerste R.E.M. nummer wat me echt greep was ’the end of the world as we know it’
zal ik rondom 90 ontdekt hebben en ik vond het geweldig!
Dan noem je ook meteen het op één na beste REM-nummer (volgens mij tenminste :-). Ik was een van de gelukkigen die REM nog zag op hun allerlaatste optreden (tot nu toe) in Nederland, op Pinkpop 1989. Die uitvoering van End of the World die ze daar op de mat legden was ook fantastisch.
Tja roel dit is toch altijd wel mijn favoriete onderwerp dat je hier aansnijdt. Ook ik zal rond 1985 voor het eerst wat meer ri. alternatieve muziek zijn gaan luisteren; Alternatief als in niet langer de top 40 interessant vinden en dus al snel bij VPRO en Vara uitkomen. wat me dan ook weer te binnen schiet ias dat studio brussel op elke woensdag(?) avond een uur lang van 9 tot 10 uur ‘s-avonds een live concert uitzond. Zo heb ik de Housemartins getaped en Big Country, ik weet dat ik toen zelfs het live concert van Dire straits ook erg mooi vond( is dat heel erg?); dat ging vervolgens een hele week in de walkman en dan maar weer wachten wat er de volgende keer werd uitgezonden.REM is ook daar voorbij gekomen. Ik vond het erg mooi; ook ik heb ze wel eens live gezien( ik meen ergens in Belgie op een festival) maar het kon me nooit betoveren, bekoren wel, betoveren niet. Dat deden toen wel bands als The Smiths, talk talk, Big Country en Lloyd Cole and the Commotions. Het was tevens de tijd van weinig geld en dus struinde ik de bakken bij Tommy af voor goedkope , vaak tweedehands LP’s. Ik heb daar wat vreemde LP’s aan over gehouden, Zeggen namen als The immaculate fools en The Pale Fountains u nog iets?(prachtige namen overigens en dito platen)
Patrick, Patrick, je trekt me toch een prachtig blik open ! Immaculate Fools ! Nou en óf ik die ken !!! “We are enchanted, we are immaculate, we are selected”. Of de duvel ermee speelt weet ik niet, maar de cd ‘The best of Immaculate Fools’ heb ik een aantal maandjes terug op de kop getikt. De single was prachtig, die werd alleen door niemand begrepen geloof ik. Pale Fountains zeggen me niks, maar mag ik ook nog een poging wagen: The DelFuegos (‘I still want you’) en It’s Immaterial (‘Driving away from home’). Het waren echte one-hit-wonders, maar daarom niet minder mooi. Nou ik zo bezig ben, wordt deze laatste waarschijnlijk het onderwerp voor Memory Lane (3), want daar kleven ook nogal wat herinneringen aan. Tja. En dan ook nog The Smiths. U noemt ze wel even op zeg ! Samen met Fatal Flowers en The Cult vormde The Smiths de top3 van bandjes die ik echt te gek vond, halverwege de jaren 80. Raar dat men The Smiths pas is gaan waarderen lang nadat ze zijn gestopt. Ze worden nu alom gezien als de grootvaders van de Britpop, terwijl in die tijd men raar opkeek als je kwam vragen of de nieuwe elpee van The Smiths al binnen was. Rare wereld.Het enige manco van The Smiths (of althans, van de platenmaatschappij) was het releasebeleid: er zijn geloof ik 367 verzamelaars uitgebracht, terwijl de echte studioalbums op 2 handen te tellen zijn. Vorige week vrijdag was het overigens precies 20 jaar geleden dat Morrissey cs hun eerste optreden gaven onder de naam The Smiths. Ter gelegenheid daarvan heeft de BBC een tekenfilm gemaakt over de band. Wanneer die uitgezonden wordt (of is) weet ik helaas niet. Maar ze doen er in ieder geval alles aan om deze band alsnog eer te bewijzen. Hulde. Ik ben nu al benieuwd naar je reactie op Memory Lane (3) haha !
ach, nu heb ik net nog even op je winamp-stukje gereageerd ( ene jos raus die ik niet ken); maar dan zat mijn geheugen betreft de Smiths toch goed.Ik heb via mijn swaager die wat beter met downladen van internet is al gevraagd om al het live materiaal dat hij tegenkomt voor mij op cd te zetten. Hij kwam echter niet verder dan 6 nummers uit een of ander amerikaans concert.Afwachten. De tekenfilm van the smiths; geniaal…
Ik heb nog wel een biografie ; The severed alliance; een beetje traag boek( in het engels) maar aardig om te lezen.
Driving away from home, forty miles or more and we are moving away from home, without a (care in the world?), daar laat mijn geheugen mij een beetje in de steek. Maar goed. dat liedje is dus ook een van van mijn all time favourites; Is alleen wel erg lang uit mijn gehoorsveld verdwenen. ik moet dat ergens op een bandje hebben staan; vast opgenomen van de verukkelijke 15…
Van Drivin’ away from home heb ik de extended version kunnen vinden via Kazaa. Erg lekker. En ik heb op het punt gestaan om een DVD van The Smiths te scoren bij Sound in Den Bosch, maar dat schijfje kostte me toch negenentwintig uirootjes voor een handjevol klips. Dat was me te gortig.