Bent u een raver en heeft u altijd al willen weten waar dat fenomeen vandaan komt ? Of ben u een new waver en zou u graag willen weten waar de wave bleef ? Of gewoon zin in een prachtige film met een prachtige soundtrack ? Dan rest u 1 ding: kijken naar 24 Hour Party People. Via Sex Pistols naar Joy Division, New Order uitkomen bij de Happy Mondays. De opkomst en teloorgang van Factory Records en de befaamde Hacienda-club. Waar de complete dance- en britpopscene de mosterd vandaan heeft, zeg maar.

Een film over Tony Wilson (gespeeld door een geweldige Steve Coogan), de oprichter van zowel Factory als de Hacienda. Een film over hoe zijn beide geesteskinderen uiteindelijk ineenstorten door mismanagement, extravagantie (een kantoortafel van 30.000 pond) en kinderlijke naïviteit (‘our record company isn’t actually a company. We are a kind of human experiment. We do not own the bands, they are free to fuck off’). Een film over oeverloos drugsgebruik, Barbados, kanalen en olifanten. Een film over de grauwe uitzichtloosheid van het Manchester van de jaren 80.

Maar bovenal is het een film over muziek. Over de tragiek & zelfmoord van Ian Curtis (Joy Division). Over de recalcitrantie van Shaun Ryder (Happy Mondays). Over het eerste hitsucces van het label (New Orders ‘Blue Monday’), dat per verkochte 12″ een verlies zou hebben opgeleverd van enkele pennies vanwege de bijzondere floppy-diskhoes (dit is in de film overdreven in het kader van de benodigde dramatiek, het blijkt na wat gesnuffel van uw ondergetekende alleen op de 1e persingen van toepassing te zijn geweest). En daarnaast is het gewoon een geweldig komische film.

gezien in Filmtheater Jeroen in Den Bosch – 13 augustus 2003