Volledig op de automatische piloot maar daarom niet minder spectaculair. Da’s de korte samenvatting van m’n avondje Rolling Stones in de ArenA. De 40 Licks tour zou sober zijn. Nou, dat viel reuze mee kan ik u melden. Nu was dit mijn 1e Stonesconcert, dus mijn referentiekader is spektakeltechnisch gezien extreem leeg. Ik ben normaliter namelijk niet zo behept met de megaconcerten dus ik roep al gauw oh-en-ah. Het gemiddelde concert dat ik bezoek vind ik al spectaculair als het blauwe licht uitgaat en het rode aan en de zanger een ander jasje aantrekt. En bij een produktie waar ze 80 vrachtwagens, de stroom van 2 woonwijken (ik vraag me af welke wijken ze op zwart hebben gezet gedurende het optreden) en 300 man personeel voor nodig hebben kun je op je klompen aanvoelen dat het niet bij een stel spotjes blijft.

Het immense podium was voorzien van kek bewegende videoschermen, het vuurwerk tijdens Paint it black was bijzonder spectaculair en de lichtshow was perfect. Midden in de ArenA was de zogenaamde b-stage; een klein podium waar een 3-tal liedjes werd vertolkt. Met verve overigens, want de heren rocken nog immer. Jammer alleen dat de ze zelf weinig benul schenen te hebben van waar ze nu precies waren. Echt geïnteresseerd in de omgeving waren ze niet. Jagger riep af en toe wat in het Nederlands en had het over ‘Amsterdam’ en ‘Amazing’, maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat het ze allemaal niet zoveel kon schelen. De loftuitingen klonken ook bijzonder ingestudeerd. Ik heb alleen Keith Richards en Ronnie Wood zien lachen. En de achtergrondzangeres met de gouden strot, die lachtte ook nogal veel.

Mick liep als een ware Hans Klok mouwenschuddend over de catwalk; ik verwachtte elke moment een konijntje of een schier oneindige reeks aan elkaar geknoopte zakdoeken. De gitaar van Richards lijkt nog lager te hangen dan vroeger en Charlie Watts drumt nog steeds alsof ie z’n eerste les nog moet krijgen (zo ziet het er tenminste uit). Het gezelschap werd gecompleteerd door een vette blazersectie, een handjevol achtergrondzangeurs en -essen en een toetseneur. Muzikaal was het optimaal, ook het geluid was verbazingwekkend goed. Hoewel we ‘possible restricted view seats’ hadden (vak 407, 2e ring, zijkant podium) was het allemaal goed te bezien. Af en toe verzandden de gitaarsoli in wat onsamenhangend gepluk aan de snaren, maar gelukkig was er dan altijd nog de gegroefde kop van Richards om je daarvan af te leiden. Jammer alleen dat hij het nodig vond om ook 2 nummertjes te vertolken, want toen werd het pijnlijk duidelijk dat ze niet voor niks een andere leadzanger hebben. Vals ? Mwa, tikkeltje… Mijn hoogtepunten waren Gimme Shelter, Jumping Jack Flash en Starfucker. De ArenA wilde overigens ook niet echt exploderen qua sfeer. Maar dat zal vermoedelijk de hoge gemiddelde leeftijd van het publiek zijn. Al met al was het een prachtige avond en ik kan in ieder geval later tegen de kids zeggen dat ik de Stones nog heb gezien. Maar ik denk dat ik over 15 jaar met m’n dochter & zoon weer in vak 407 zit, kijkend naar een stel bijzonder ouwe rockers. Want kapot te krijgen, dat zijn de Stones voorlopig nog niet !

Brown sugar
You got me rocking
Don’t stop
Rocks off
Wild Horses
You cant always get what you want
Paint it Black
Saint of me
Miss you
Slipping away (KR)
Before they make me run (KR)
Sympathy for the Devil
Starfucker (centerstage)
I just wanna make love to you (centerstage)
Street fighting man (centerstage)
Gimme shelter
Honky Tonk Women
Start me up
Jumpin’ Jack Flash
Satisfaction (encore)