Hoe voller je platenkast, hoe moeilijker het is om iets eruit te pikken. Die vlieger gaat vaker op dan je lief is. Vooral ´s ochtends, wanneer je haast hebt en je discman nog gevuld moet worden. Nu kan dat ding ook mp3´s aan, maar het ontbreekt me aan tijd om een paar mp3-ceedeetjes te branden met een keur aan Fijne Muziek erop. Ik probeer het wel eens met de ogen dicht. Gewoon graaien en op de goeie gok een cd pakken. Op een of andere manier zit je dan altijd met een iets minder goede cd dan je zou willen horen. Niet dat ik veel ‘minder goede ceedeetjes’ heb, dat zou een steek in de rug van mijn eigen muzieksmaak zijn. Maar er zitten er een aantal tussen waarvan je denkt ‘ach, dat had nu niet gehoeven’.

Vanmorgen leverde het echter weer een prachtig werkje op. ‘Boys’ van Shine, het onvolprezen project dat Richard Janssen na het uiteenvallen van de Fatal Flowers in 1990 opstartte. Helaas was Shine een veel te kort leven beschoren, want Richard Janssen had samen met J.B Meyers een kroonjuweeltje voortgebracht. Slechts 2 cd’s en een handjevol (prachtige) ep’s.

When you’re out on your own, and your friends have all gone home
Do you feel you can ever stand the strain
And the question inside makes you feel it shoots at sight
I will stand in front of you to stop the rain
My sweet Lorraine

Richard Janssen. Een van Neerlands grootste muzikale genieën. In mijn ogen wellicht het allergrootste. Zijn Naam mocht wel weer eens worden genoemd, dacht ik zo.