Het is altijd weer even spannend als de heren van Dream Theater met een nieuw werkje komen. Hun vorige dubbelalbum ‘Six degrees of inner turbulence’ kende 2 gezichten; de 1e schijf was stevig, tegen het metal leunend. De 2e was een pastische van Jan Vayne en Disneytunes, gelardeerd met vleugjes Pink Floyd en Peter Gabriel. Even wennen, maar uiteindelijk een prachtig stukje muziek.

Dat ‘even wennen’ geldt zeker voor hun pas uitgebrachte werkje ‘Train of Thought’. Herinneringen aan Metallica en Megadeth zijn niet vreemd bij het luisteren naar TOT, zoals de plaat onder intimi al wordt afgekort. Het was een langgekoesterde wens van de band om een standaard metalwerkje af te leveren. Nou, dat is ze aardig gelukt. De powerchords vliegen u om de oren; het stoempt en beukt aan alle kanten. Dat ze zich daarmee losweken van de progmetal en hun muziek wellicht wat minder boeit bij symfo-liefhebbers nemen ze daarbij voor lief. Jordan Rudess’ weergaloze keyboardspel is naar het tweede plan gedrukt. Het is allemaal wat mainstreamer, wat meer recht-toe-recht-aan. In ‘In the name of God’ gaan de mannen echter lekker los en proef ik wat van de oude DT.

Dat James LaBrie het vibrato in zijn stem op deze plaat wat minder hanteert is misschien wel de grootste winst. Verder moet ik ‘m denk ik eerst 10 x draaien. Maar het komt wel goed. Tenslotte heeft Megadeth ook hele leuke liedjes gemaakt: denk aan Hangar 18. Op 18 januari naar Ahoy´ voor ´an evening with Dream Theater´. Dan hoort u ook wat ik nu écht van deze plaat vind…