Het moet ergens begin jaren tachtig zijn geweest. Ergens in de zomer; kermistijd. De Misse werd ontruimd en daar waar nu een nieuw gemeenschapshuis verrijst (en eerder al een gedrocht van een gemeentehuis) kwamen noeste rokende kermismannen-met-tatoeages-en-zwarte-handen hun attracties bouwen. Nu was Heesch niet gezegend met een kermis van formaat, toch was het elk jaar weer een verrassing wat er zou komen te staan. Mijn favoriet was de Hully Gully, de draaiende schijf met bankjes die via een hydraulische arm langzaam aan een kant omhoog werd getild. De fascinatie ging zó ver dat ik ‘m eens heb nagebouwd van karton, compleet met luidsprekers en prachtige verlichting.

Een Polypje, het lunapark en de botsauto’s waren altijd wel terug te vinden. Als er eens een reuzenrad verscheen was het helemaal feest. Heesch-de-gekste, zal ik maar zeggen. Tenminste: voor mijn vriendjes. Ik had persoonlijk dus veel meer met de Hully Gully. Een wondermasjien. Imposant hellend, niet zo snel draaiend dat je er kotsberoerd uit kwam (zoals ik eens kotsberoerd met mijn zus uit de Polyp rolde omdat de man achter de knoppen het -hophophop jaja daaaaar gaaaaat ie weer- zo nodig vond om het kreng een kwartiertje te laten draaien -in alle richtingen- omdat er toch geen reet te doen was op de kermis), elegant zoevend, met de muziek net hard genoeg en met een beschaafde hop-hop-hop-en-nou-vasthouden-ja-ja-ja roepende meneer in het hokje. Kortom: een wereldapparaat.

Je ziet ze nergens meer, of dat komt misschien omdat ik eigenlijk nooit meer op een kermis kom. Tegenwoordig moet het minstens 50 x over de kop, kom daar bij de Hully Gully maar eens om. Ik vermoed dat de HG zijn laatste rondjes draait op kleine-kinder-kermisjes. 1 plaat is voor mij onlosmakelijk met de Hully Gully verbonden. Funky Town van Lips Inc. Stoer hangend op de railing langs de omloop van de attractie, liefst op het hoogste punt, en dan genieten van het zoevende gevaarte. Want het zakgeldniveau van die tijd noopte het om van tijd tot tijd met beide benen op de grond te blijven. Als troost was er dan altijd Funky Town. Het was de favoriet van de Hully Gully-meneer. En dus van mij. De koeiebellen, catchy synthesizer-riffje, vocoder-zang in het couplet, het funky refreingitaartje. Hell yeah. ‘Gotta move on’ ? Niks ervan. 4 dagen was de Hully Gully mijn Gully.