D’r zijn momenten in het leven dat er woorden te weinig zijn om iets te beschrijven. Het concert van Spinvis in Vredenburg vanavond was zo’n gebeurtenis. De onofficiële afsluiting van de tournee in een bijna vol Muziekcentrum was fenomenaal. In vergelijking met het optreden in 013 in maart was het gezelschap goed-geolied en veel beter ingespeeld. Erik de Jong is getransformeerd van ietwat schuchter bandlid tot een waar voorman. Strak in het (nieuwe?) pak gestoken permitteert hij zich zo nu en dan zelfs wat theatraal gedrag, iets dat een half jaar geleden nog ondenkbaar leek. Ook vocaal klonk het allemaal veel overtuigender. Hij kan zowaar zingen, zo lijkt het.

Voor de gelegenheid was het toch al forse gezelschap uitgebreid met een 3-tal strijkers, 1 saxofonist (zijn naam is me in het gedruis ontschoten maar Gijs Hendriks, hij blies een fantastisch partijtje mee) en als klap op de vuurpijl de zoetgevooisde keeltjes van het Belgische Lais. Al met al stonden er op het drukste moment 15 personen op het toneel. En alles pastte precies, ook muzikaal. Wonder boven wonder was Walter ‘papa’ de Jong er weer bij, ondanks de zware verwondingen die hij aan zijn arm opliep bij het ongeluk in België. Helaas moest Louis Debij om diezelfde reden verstek laten gaan. Hoogtepunten ? Geen beginnen aan. Het was één orgastisch spektakel voor de oren. Vergeef me mijn uitbundigheid, maar het is gewoon zo. Je hebt tijdens een concert altijd wel een afdwaalmomentje, of een liedje waarvan je denkt ‘ach dat had nu niet gehoeven’ maar vanavond was het allemaal even prachtig.

Als ik er dan toch een paar uit mag lichten, dan zijn het wel Voor ik vergeet en Astronaut. Als u mijn enthousiasme van een paar dagen geleden herinnert, dan weet u wel dat ik helemaal weg ben van Lais. De drie dames (K3 voor dertigers, zal ik maar zeggen) gooiden hun vocalen in de strijd met in eerste instantie een eigen Pools liedje. Ik ken Vredenburg doorgaans als een bijzonder luidruchtige locatie (tenminste, bij Marillionconcerten) maar het werd muis- en muisstil tijdens dit intermezzo. De versie van Astronaut die daarna werd gebracht was schitterend, ik heb vernomen dat dit de nieuwe single wordt.

(foto met dank aan de kleine sjaak van Jan)

De ‘arena’ van Vredenburg was voorzien van stoelen, waarvan de eerste rijen voornamelijk werden bevolkt door familieleden van bandleden (dacht ik). Opa’s, tantes, kindjes en vriendjes van die kindjes. Op rij 2 zaten 4 kleine kindertjes naast elkaar ademloos het hele concert te volgen om bij Smalfilm los te barsten in enthousiast meezingen. Aandoenlijk. Handige Tante in de speedjazzuitvoering met saxsolo ging ze waarschijnlijk boven de pet, maar dat leren ze later nog wel.

Kortom: jammer dat het afgelopen is. Met dit concert (en ook met de release van Nieuwegein aan Zee) komt een einde aan een mooi avontuur dat aarzelend begon en vanavond op magistrale wijze tot einde kwam. Op naar nieuw plaatwerk en hopelijk een nieuwe concertreeks in de toekomst, in welke vorm dan ook. Ik weet sowieso al 3 dames die Erik nu al vast kan boeken om deel uit te maken van zijn begeleidingsband !