Wanneer een vriend of bekende door mijn 3 Bertby cd-kastjes (Ikea) grasduint op zoek naar nieuw spul of onontdekt materiaal, dan weet ik precies waar zijn wijsvinger zich bevindt als er een besmuikt lachje klinkt. Soms zelfs een bulderlach, afhankelijk van de muzikale onderlegdheid van de grasduiner in kwestie. ‘Zijn’ wijsvinger ? Yep. U kent De Barbecue Wetmatigheid ? Vrouwen mijden de bbq als ware hij door vogelpest besmet. Een aantoonbare oorzaak ontbreekt overigens. Zo ook bij het cd-collectie-bladeren. Ik heb het in ieder geval bij ons thuis nog nooit een vrouw zien doen. Maar dit geheel terzijde. De letter W, daar is de wijsvinger aanbelandt. Bij Wham! om precies te zijn. Dat uitroepteken hoort bij de bandnaam, ik probeer daarmee niet een eventueel enthousiasme te duiden. The Final.

1986. Oss. Najaar. Zaterdagavond. Ik fiets vanuit Heesch naar Oss. Dansles. Sad but true, zong Metallica daar later heel toepasselijk over. De dansschoenen al aan. Een wonder dat we overhaupt die Bronzen Ster (de danswereld is sterk in het bedenken van bijzonder ranzige benamingen voor haar onderscheidingen) aan het eind van de beginnerscursus in de wacht sleepten. Die gladde zolen maakten het stoppen voor lichten, overwegen, ja zelfs het gewoon rondtrappen van de pedalen tot een levensgevaarlijk karwei. ‘We’ zijn Arjan en ik. Jeugdvriend en tevens partner in sadness. Want treurig was het wel, die dansles. Ik heb er in de 18 jaar die tot nu toe daarop volgden zegge en schrijve 1 x iets aan gehad. Toegegeven, het recht-toe-recht-aan quicksteppen met de bruid (die het sadistische genoegen had om mij na haar vader uit te kiezen in de befaamde sneeuwballendans, waarvoor dank Yvette 🙂 ging me dankzij die midjarentachtigtraining aardig af. M’n kennis van het bochtenwerk was helemaal weg, overigens. Ik maakte maar een ovaaltje, want dat gedraai en gezwier daar had ik weinig fiducie in. Maar terug naar die dansles: in de regel was het niet de meest verheffende besteding van de zaterdagavond. De muziek waarop gedanst plachtte te worden was ook niet direct mijn muziek. Als ik Kool and the Gang roep en u bent een beetje bekend met mijn muzikale smaak, dan weet u genoeg. Ook was het altijd weer een crime om een fijne danspartner te kiezen uit de line-up aan het begin van de les.

Dat ik tegenwoordig toch met veel respect en ontzag terugdenk aan die lessen komt door 2 dingen. Het eerste is dat die bewuste danspartner die ik uit die line-up moest kiezen na verloop van tijd steeds dezelfde was. Nu, 18 jaar later, zijn we bijna 4 jaar getrouwd en hebben 2 kinderen. Hoe romantisch wilt u het hebben… Ten tweede was daar Wham! Met I’m your man. Mijn danspartner (ten tijde van I’m your man kon ik niet bevroeden dat zij mijn toekomstige vrouw zou zijn) was wild van Wham! en als tienermannetje ben jij dan ook wild van wat zij wild vindt. Rare was echter dat ik I’m your man écht een prachtnummer vond. D’r zat een tempo in, goeienherder, daar lustten wij wel pap van. De quickstep was nooit meer dezelfde na dat nummer. Turbo erop en hopla. De dansstudio was voorzien van de zogenaamde ‘Extended Stimulation’ van dit nummer. Fantastisch. Extralang, met een soort van rapje erin. En een vette synthesizerbassolo. Ik keek de hele week uit naar de extended stimulation. En naar mijn partner natuurlijk. Is er iemand die die remix nog ergens heeft ? Op The Final staat namelijk alleen de gewone versie. En dat maakt onderhavige plaat eigenlijk al bij voorbaat kansloos. Vandaar dat ie dus ook gewoon altijd ongedraaid in mijn rechter Bertby-kastje staat. En dat iedereen die dus door dat kastje bladert er met zijn wijsvinger bij blijft hangen. Het lachen neem ik voor lief. In gedachten quickstep ik met mijn aanstaande vrouw, de meest fantastische draaien makend in de bochten…