Door wat computermalheur iets later dan de bedoeling was: het iets uitgebreidere verhaal qua Zwolle-concert. Na Woeste Hoeve (Robin: de foto’s komen eraan), Zwolse MacDonalds en Martin Brozius’ handtekening te hebben bezien bleek de Meerhal een Brabanthalesque voorbeeld van hoe-het-niet-moet. Een veehal is niet gebouwd om een concert in te organiseren. Laat staan om er naar te gaan kijken. Hoe groot onze verbazing was toen bleek dat het geluid bijzonder plezierig was kunt u dus wel raden. Voorafgaand aan dat geluid was er een bijzonder indrukwekkend moment van geen-geluid. Even voor 8-en kwam een niet nader te duiden heerschap vertellen dat we dra 2 minuutjes stil zouden zijn. Dat ie niet ging aftellen a la Oudjaar da’s nog te bevatten maar om nou zomaar weer te verdwijnen, een legertje van pak ‘m beet 2000 non-synchrone horloges achterlatend, is ook weer het andere uiterste. Het was een orkaan van stilte die langzaam over het publiek raasde. Binnen een seconde of 20 kon je een speld horen vallen (of moderner: een smsje horen arriveren). Zelden heb ik een P.A.-brom zo indrukwekkend horen zijn. ’t Is dat er iemand de helderheid van geest had om na een paar minuten (het waren er toch echt meer dan 2) een hard ” dank u wel” te roepen, anders stonden we er nu nog stil te wezen…

Voor het eerst was Gazpacho (voorprogramma) de moeite waard om hier te noemen. Mijn theorema dat de interessantheid van een voorprogramma rechtevenredig is aan je eigen afstand tot het podium deed de afgelopen 3 dagen zeker opgeld. Best leuke deuntjes, zeker als je bedenkt dat het Noren zijn. De jongen met de viool moet echter, op de momenten dat hij niet hoeft te violeren, van het podium af. Niks zo funest voor de uitstraling van een band als een kleine mannetje dat schijnbaar verveeld zijn ogen tot spleetjes trekt als er weer een spot over zijn gezicht glijdt. Doe dan net als die andere part-timer in de band, die met die fluiten en de akoestieke gitaar: die was gewoon netjes foetsie als we ‘m niet nodig hadden. Maar goed: 7 mensen op een podium staat natuurlijk wel erg kek.

Dat er onbenullen zijn die Marillionfans als klapvee betitelen, dat mogen zij zelf weten. Hier in Zwolle, nota in een veehal, bleek die vlieger verre van op te gaan. Tijdens het eerste uur waarin uitsluitend Marblesmateriaal werd gespeeld bleek de stemming er niet echt in te zitten. Wellicht relatief veel mensen in de zaal die ‘m nog niet hadden gehoord ? Het was echter wederom bijzonder intens. Jammer van het technisch malheur dat bij tijd en wijle de kop opstak: d’r werd wat afgerend naar de mixtafel. Tijdens de minibreak waren wij (inmiddels uitgedund tot 3tal) het erover eens dat er iets miste. Niet zozeer in de performance van Marillion, want het was om de vingers bij af te likken. Er was geen sfeer. Vooralsnog niet…

Met de 2e set en met name de toegiften kwam alles toch goed en scoorde deze avond een onverwachte acht. Estonia werd gespeeld, Beyond you was verhuisd naar de toegift (samen met Cannibal surf babe) en als uitsmijter kwam Cover my eyes weer eens langs. Nooit gedacht dat ik daar nog eens blij mee zou zijn 🙂 Quartz was wederom het hoogtepunt van de avond. Wat een nummer. Na afloop wist ik nog een plectrum van Steve Rothery op bijzonder sportieve wijze te vangen (lees: te missen en van de grond te rapen), maar die scan ik nog wel eens in als het moederbord van mijn Echte PC het weer doet.

Geen setlist meer om u mee te vermoeien, laat staan fotomateriaal. Dat ziet u 2 berichtjes geleden allemaal staan. Wat nu ? 3 avondjes Marillion verveelt niet, zoals ik vaak moet uitleggen aan de Ongelovigen. Sterker nog: met de waanzinnige plaat die de heren onlangs maakten doet het alleen maar smaken naar meer. Gelukkig zijn we op de helft. Nog 1 x Tilburg en dan begin juli naar het Londense voor de laatste 2 concerten van de tour…