Ik dacht altijd dat mijn voorliefde voor Pinkpop heel langzaam zou wegebben. Eerst zou ik stoppen met het fysiek aanwezig zijn (dat gebeurde vanaf 2000), vervolgens zou ik op een moment stoppen met het op video opnemen van het festival (dat gebeurde vanaf 2001) en nog een paar jaartjes later zou ik dan wel afgekickt zijn. Nou, dat afkickproces kwam afgelopen maandag wel even in een stroomversnelling. Na het zien van Platendraaiert T(r)iësto en de heupwiegende Sugababes was ik in 1 klap genezen van mijn verslaving. De grond opende zich voor mijn voeten en daar lag ie ineens: de generatiekloof. Daar kon geen Lenny meer iets aan doen…
Jet maakte best leuke 1-2-3-4-hakketak-rock&roll, Black Eyed Peas waren best wel vet cool lauw (u ziet dat mijn taalgebruik wél de laatste trends blijft volgen), Kravitz had een slaapverwekkend grote versterkerwand en dito concert, Moloko deed het best leuk maar lang niet zo leuk als in een tent en Franz Ferdinand kweelde zich vals door haar best aanstekelijke muziekjes heen. De heren van The Rasmus hadden beter in hun Noorse (of Finse, ik ben het even kwijt) holletje kunnen blijven zitten en van T. Raumschmiere werd zelfs helemaal niemand vrolijk. Het meest hilarische was het rondje rennen om de geluidstoren, dat door een of ander bandje werd opgedragen en bijzonder netjes werd uitgevoerd. Dat Jan Smeets de dag later ruiterlijk toegaf dat ie iets te vlot zijn pijlen had gericht op de Jongere Generatie was me al pijnlijk duidelijk geworden. Volgend jaar daarom maar Status Quo en Golden Earring. Alsof we daar op zitten te wachten. Alhoewel, dat biedt wel weer perspectieven voor Fish natuurlijk. Of Marillion, die stonden in ’84 immers ook op Pinkpop. Slotconclusie van Pinkpop ’04: blij dat ik fijn thuis zat.
En toch had ik spijt. Spijt vanwege de zondagavond. The Pixies. Mijn grote liefde van eind jaren 80, net voordat ik Marillion ontdekte. Mijn generatiegenoten die het reunieconcert van zondag mochten bijwonen hadden kippenvel op de rug en tranen in de ogen. Dat laatste had ik ook: van spijt. Waarom nou toch niet even gegaan ? Zondagochtend hoorde ik van Jantje Smeets himself dat er alsnog dagkaarten werden verkocht. Ik had nog best even een retourtje Landgraaf kunnen doen. Maar gelukkig kwam het toch nog allemaal goed. Op 6 juli staan de Pixies namelijk in de HMH in Amsterdam. Niet gepland, gewoon extra ingelast. Gewoon. Zomaar. De Pixies. Lang leve de Pixies. Lang leve Kim. Gigantic !
Mag uw volgende log dan gaan over uw favoriete Pinkpop invulling? Verplaats u in de huid van de programmeur. Wellicht doe ik hetzelfde.
Na 13 x fysiek aanwezig te zijn zou ik best een weekendje Pinkpop willen vullen met mooie bandjes. Ik roep maar even wat: Spinvis, Marillion, Pixies (natuurlijk), R.E.M., Dandy Warhols, Indigo Girls, Jayhawks, Beth Orton, Rosenberg Trio (waarom niet), Fish, Dream Theater, The Cult, The Cure, Echo & The Bunnymen, Level 42, Royksopp, Faithless, The Orb, Luka Bloom, The H Band, The Veils, Sergeant Petter, BAP, Air, Ayreon, Hallo Venray, Johan, I.Q., The Nits en als toetje Morrissey. Of ben ik nu echt aan het doorslaan ? Het kan nog mooier hoor: met op de Pinkpopzaterdag bijvoorbeeld een aantal ultieme reunietjes, waarvan The Pixies dan deel uit mogen maken in gezelschap van The Smiths, Frankie Goes To Hollywood, The Mission, The Allman Brothers Band, Propaganda. Met als absolute afsluiter / hoogtepunt van het hele Pinkpopweekend: de Fatal Flowers. Met Ome Cor Willemse, voor de intimi. Die weten dan wel hoe legendarisch dat optreden zou gaan worden…
het blijft jammer van die pixies, verder heb je best een geinige muzieksmaak. 😉
Jammer van de Pixies ? Als u mij Marillion niet had aangesmeerd was ik waarschijnlijk bij de Pixies blijven hangen !
The Waterboys….