Een even onverwachte als bijzonder aangename avond was het. In een halfvolle ArenA (het podium langs de lange zij van het veld, de tribunes daarachter met immense zwarte doeken afgeschermd) zong David Bowie zich door dik 30 jaar muziekgeschiedenis heen. Hoewel ik niks had van de man (nu wel) waren er maar weinig nummers die geen aha-erlebnis opleverde. Met dank aan Ernst die een kaartje over had werd het aldus een prachtige avond in de Amsterdamse galmbak.

Het begon al prettig met Anouk in het voorprogramma. Bijzonder goed bij strot en witgelaarsd maakte zij een sterke indruk. Niet in de laatste plaats door haar retegoede band. Waarom de wereld nog niet aan haar voeten ligt is mij een volslagen raadsel. De Avril Lavignes van deze wereld zou nog niet eens haar laarskes mogen poetsen, als het aan mij lag. De vraag of haar giga-tattoo van henna was of van heus tattoo-spul werd overigens niet beantwoord.

Bowie had een redelijke sobere show qua decor. Een aantal grote schermen moesten ’t ‘m doen. Het waardeloze geluid dat door de ArenA echode moesten we maar voor lief nemen. De grapjes omtrent het weerkaatsen van het geluid (‘jullie krijgen 72 nummers te horen vanavond’) deden een relaxte Bowie vermoeden. Mijn avond kon eigenlijk na het 2e nummer al niet meer stuk. Cactus van The Pixies ! Hoogtepunten: Under pressure (met een weergaloze performance van bassiste Gail Ann Dorsey), The man who sold the world, Station to station en I’afraid of Americans.

Setlist:
Rebel Rebel
Cactus
Sister Midnight
New Killer Star
Panic In Detroit
Reality
Fame
All The Young Dudes
The Loneliest Guy
The Man Who Sold The World
Heathen (The Rays)
Hello Spaceboy
Under Pressure
China Girl
Ashes To Ashes
Quicksand
Hang On To Yourself
Station To Station
I’m Afraid Of Americans
Heroes’

White Light, White Heat
Diamond Dogs
Suffragette City
Ziggy Stardust

(foto’s hier)