Wie mij in de eerste jaren van mijn middelbare schooltijd had verteld dat ik pak ‘m beet 15, 20 jaar later een bijzondere waardering zou hebben ontwikkeld voor André Hazes, die had ik persoonlijk uit de hoogbouw van het Titus Brandsmalyceum laten mikken. Ten tijde van ‘Een beetje verliefd’ was het natuurlijk ook niet kek om je daarmee in te laten. Begin jaren 90 kreeg Hazes in ons studentenhuis Stress Periodiek een hele andere status. Onder het genot van slagroomtaarten en dartpijlen slepen de liederen van Dré zich langzaam in mijn hersenpan. Op een gegeven moment stak ik mijn bewondering voor ’s mans melancholische werk en dito levenswandel niet meer onder stoelen of banken. Net als de rest van Nederland overigens, want Dré was ineens hotter dan hot. Nu is ie dood. Dag André.

Geef mij nu je angst
Ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht
Ik geef je hem morgen terug
Zolang ik je niet verlies
Vind ik heus wel de weg met jou

André Hazes &#10014 23 september 2004