Mijn nieuwe werkgever placht zijn medewerkers te stallen op zogenaamde flexplekken. In een organisatie waar gemiddeld slechts de helft van de werknemers aanwezig is, is dat geen slecht idee. Iedereen zeult zijn laptop, muis en laptopstandaardje mee in zijn tas, dus op alle burelen ligt slechts een toetsenbord. Dat ziet er wel zo opgeruimd uit aan het eind van de dag en het scheelt je een hoop overhead.

Toch is de nesteldrang van de mens zó sterk dat ie, eenmaal een flexplek ingenomen, zich dat plekje op een of andere manier snel eigen maakt. Vergelijk het met een hond die al urinerend zijn territorium afbakent. Ik heb nog niemand tegen zijn bureau zien staan pissen, dus die vergelijking gaat een beetje mank, maar het lijkt wel een ongeschreven wet dat eenieder zich elke dag dezelfde desk toeeigent. Mocht er toch onverhoopt iemand op je plek zitten dan blijf je naar alle waarschijnlijkheid in dezelfde ruimte. Om de anderen niet voor het hoofd te stoten, waarschijnlijk. Die zouden wel eens kunnen denken dat je het helemaal niet leuk vindt bij hen. Da’s waarschijnlijk ook de reden dat je goed moet uitkijken waar je voor het eerst gaat zitten. In die fractie van een seconde dat je een bureau uitkiest bepaal je je werkplektoekomst bij het bedrijf in grote mate. Wees dus alert en laat je oog vallen op het plekje met de gezelligste plantjes in de buurt, het mooiste uitzicht naar buiten of de prettigste collegae om je heen. Dat laatste is een beetje lastig, want die ken je net een paar seconden.

De echte antiflexers zetten overigens fotolijstjes op het bureau en laten die daar staan als ze weg zijn. Een soort sublimatie van het boompissen. D’r is echt niemand die het in zijn hoofd haalt om de hele dag tegen drie wildvreemde kinderhoofdjes aan te gaan kijken. ‘Zo, leuke kinderen heb je daar zeg !’.’Oh maar die ken ik helemaal niet hoor !’…