Goed, we hebben er weer eentje kunnen bijschrijven op de lijst der lijsten. Het avondje Tivoli ter gelegenheid van het 20jarig bestaan van de Nederlandse Marillionfanclub was er een met 2 gezichten. Het kneuterige van de loterij, de zorgelijk doorslaande adoratie bij een enkele maniakaal aandoende fan, het niet-uitverkocht zijn (wat echt een unicum is in de 10-jarige geschiedenis van het fenomeen fanclubdag), het onbeschofte gelul achterin de zaal tijdens de Marillion-set (wat moet dat soort volk in hemelsnaam op een fanclubdag waar per slot van rekening je favoriete bandje staat te spelen ? Ik weet het ook niet), enfin: genoeg om ons over op te winden. En dat deden we dus ook regelmatig.

Klik hier voor de foto’s !

Het muzikale gedeelte daarentegen was om de vingers bij af te likken en da’s uiteindelijk toch het enige dat telt. Hoewel het een volkomen semi-acoustische fanclubdag werd mocht dat de pret absoluut niet drukken. Kick-off werd verzorgd door Aziz Ibrahim (Stone Roses, Ian Brown, H-band) die samen met zittende vrind Dalbir Singh (ook H-band) op tabla (pannenlappen aanbevolen) een hypnotiserende performance weggaf. De man kan best leuk gitaarspelen en zijn vrind kan best leuk percussioneren. Dat leverde enkele smakelijke duels op waarvan die aan het slot van Aziz’ bekendste nummer ‘Middle road’ toch wel het aardigst was.

Na de gebruikelijke loterij en dito vragenstellerij vanuit het publiek was het tijd voor John Mitchell (Arena) en John Beck (It Bites (Calling all the heroes, weet u nog ?)). Tegenwoordig opereren deze heren in het gezelschap van Marillion’s Pete en Chris Maitland (ex-Porcupine Tree) onder de naam Kino. Kino speelde wat materiaal van hun zeer binnenkort te verschijnen debuutalbum en ook Pete deddelde 2 nummers mee op zijn imposante acoustische basgitaar. En hoe. Het klonk als een klok; af en toe lijkend op Crowded House danwel Picture House. Maar goed, met slechts een acoustieke gitaar en een electrische piano klinkt zelfs Franske Bauer al snel als een van de gebroeders Finn. Kino: gaat dat zien. Erg prettig.

Uiteindelijk kreeg de avond dan toch een bijzonder memorabel karakter, al was het alleen maar vanwege het feit dat zowel Freaks als Ocean Cloud door de drie opdravende Marillionleden werd gespeeld. De heren wisten toch een aimabele 1 uur en 40 minuten te vullen met hun unplugged sessie. This is the 21st century -door mij en vele anderen verguisd tijdens de afgelopen tournee en mede daardoor gedurende diezelfde die tour van de setlist gemikt- bleek in uitgeklede vorm een stuk prettiger in het gehoor te liggen. Dat gold ook voor You’re gone, toch een van de mindere tracks van Marbles. Het was te merken dat de heren vorige week ook de Scandinavische fanclubdag hebben opgeluisterd met hun snarengepluk want het klonk allemaal bijzonder geolied. H was bijzonder zoet gevooisd en dito gehumeurd. Ik weet niet welke geestverruimende middelen hij tegenwoordig nog tot zich neemt maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het alleen door zijn blikje bier kwam.

Een spontaan uit de zaal geroepen ‘After me’ resulteerde in een verdienstelijke poging om Mark Kelly te imiteren en wonder boven wonder kwam daar een mooi geïmproviseerde versie van dat nummer uit voort. Ook geinig was de roep om ‘Ocean cloud’. Voor de niet-ingewijden: een 20 minuten durend symfonisch meesterwerkje van hun laatste plaat, handelend over een roeier die er genoegen in schepte (schiep?) in zijn eentje de Pacific over te roeien. Een bijzonder raar verhaal, maar ’t was voer voor een fantastisch nummer. Hilariteit alom dat dus tijdens een acoustische show om dat nummer wordt gevraagd. Nog groter de hilariteit toen Steve R. vrolijk de eerste akkoorden begon te spelen. Volgens betrouwbare informatie zijn we aldus getuige geweest van de allereerste live-vertolking van Ocean Cloud. Correct me if I’m wrong (naschrift: Correction ! Mooi niet dus. Ocean Cloud is in al zijn glorie al te bezien op de live-dvd Marbles on the road, in de Marillion Weekend 2003 uitvoering). Waarschijnlijk wel de allereerste acoustische versie. En hoogstwaarschijnlijk ook de laatste. Maar ongetwijfeld de kortste: na een minuutje of 3 was het feest weer afgelopen.

Sugar mice doet het altijd goed bij de ‘oude garde’ en naar de reactie van een groot gedeelte van de fans te oordelen zijn die toch niet allemaal even lang fan als ondergetekende. Sugar Mice dateert namelijk nog uit de Fish-periode, lieve lezer. En da’s toch al weer 17 jaartjes terug. Ook in de toegift werden we getracteerd op een Fish-song, maar waar deze ultieme hommage aan de fans (het nummer Freaks, al jaaaaren niet meer gespeeld) in 1988 nog resulteerde in een orgastische orkaan van keelgeluid leek het nu wel of het merendeel van de aanwezigen heel erg hard moest nadenken wat dat ook al weer voor nummer was. Het werd meteen ook een gezellige drukte op het podium door de inbreng van alle hierboven genoemde muzikanten en met name Aziz soleerde zich vrijelijk door Freaks heen. Bijzonder fascinerend. Het nummer was trouwens ’s middags tijdens de soundcheck boven komen drijven bij H. en de zijnen, omdat het toch jarenlang het lijflied is geweest van de fanclub. Een aardige geste, naar wij dachten.

Enfin: een heel verhaal. Maar het duurde dan ook een slordig uurtje of 5, alles bij malkander geteld. Een vijftal zeer aangename uurtjes. Hoera. Op naar de volgende 20 jaar…

Klik hier voor de foto’s !

Voor de volledigheid de setlist:

Cover my eyes
Marbles I
Don’t hurt yourself
This is the 21st century
You’re gone
Hollow Man
A collection
Now she’ll never know
Answering machine
Easter
80 days
Ocean Cloud (partly)
King of Sunset town
After me
Sugar Mice
Man of a 1000 faces

Freaks (met Aziz & Dalbir )
Made Again (met Aziz, Dalbir, John & John)

ps: Tevreden werd overigens ook geconcludeerd dat het percentage aantrekkelijke dames-in-het-publiek in de loop der jaren plezierig omhoog is geschoten. Tijdens mijn eerste fanclubdag in 1988 bestond 98% van de fans nog uit puisterige, vetbehaarde nerds met een ongezonde voorkeur voor Bijzonder Ingewikkelde Muziek Met Zoveel Mogelijk Tempowisselingen. Dat is hedentendage gelukkig wel anders. Bijkomend voordeel van een fanclubconventie is dat je je nog steeds bevindt temidden van het clubje mensen dat er 17 jaar geleden ook al bij was. Je voelt je dus nooit oud.