And just when I get so lonesome I can’t speak
I see some flowers on a hill side
Like a wall of new TV’s

Een paar jaar terug maakte het nummer ‘Something vague’ een verpletterende indruk op me. Het bandje Bright Eyes van frontman annex wonderkind Conor Oberst was op dat moment volslagen nieuw voor me. Een mannetje (want uitermate jong, ook nu nog) met een karakteristieke stem (waarvan vermoedelijk niet iedereen gecharmeerd is) knalde zijn emotionele teksten de kamer in en ’t was goed. ’t Was uitermate goed. Zo was daar ook Method acting. Ook zo’n prachtnummer.

En dat het altijd nog beter kan bewijst Oberst met zijn tandemrelease I’m wide awake, it’s morning en Digital ash in a digital urn. Twee compleet verschillende albums, tegelijkertijd uitgebracht. Met name het eerste plaatje is adembenemend mooi. Countryfolk van de bovenste plank, met assistentie van celebs als Emmylou Harris. Muvroi zingt op een aantal liedjes vrolijk mee. Nou ja, vrolijk ? De nummers zijn bijna allemaal om bij te janken, zo melancholisch mooi. Neem uw schommelstoel, ga op de veranda zitten om die laatste reepjes ondergaande zon mee te pikken en luister met een glas Balvenie 15yo naar ‘Old Soul Song (for the New World Order)’. Guttegut wat een schitterend liedje. Laat u vooral gaan… ‘And they go wild’.