Mijn God, wat een avond. Spinvis in De Vereeniging. In Nijmegen. Twee-en-een-half uur in een soort vacuüm zonder besef van tijd en plaats. Met een geëmotioneerde ondergetekende tijdens een wel ongelooflijk schitterend nieuw nummer. Ik ben niet snel van mijn a-propos, maar wat monheer De Jong wist aan te richten met zijn ‘De oevers van de tijd’ grenst aan het onvoorstelbare. Zelden heeft een liedje me zo bij de strot gegrepen als dit nummer op juist deze avond. De combinatie van geluid en de bijzondere videoprojectie maakte nogal wat los. Kent u die voorloopstrookjes nog die een 8mm-filmpje inluidden ? Met zo’n rode band in het midden, aan de rechterkant vergezeld van voorbijvliegende Kodak-uitingen ? Dit was zo’n filmpje. Met vakantiebeelden van ik schat een jaartje of 30, 40 geleden. Een familie op weg naar het zuiden van Europa. Alsof ik onze eigen familiefilmpjes zat te bekijken. En me tegelijkertijd realiseerde dat ik oud wordt. Of liever gezegd ouder. Dat ik zat te kijken naar mijn eigen verleden. En naar dingen die voorbij zijn gegaan zonder dat je er eigenlijk bij stil hebt gestaan, laat staan de waarde ervan hebt ingezien. De melancholie sloeg mij hard om de oren. En wat te denken van de titeltrack van zijn nieuwe album (waar blijft dat ding !?) ‘Lotus Europa’. Een monoloog van twaalf minuten en 4 velletjes A4, ondersteund door in sfeer wisselende muziek. Handelend over een man (op de videobeelden gespeeld door Hans Dagelet) in een zwembad, zijn dood, zijn voeten en zijn fiets. Absurdistisch maar beklemmend realistisch tegelijkertijd. Zoals alle teksten van Spinvis zijn ook die van de nieuwe nummers weer schijnbaar onsamenhangend en verwarrend maar weten ze in al hun mafheid toch een perfect beeld te schetsen van herinneringen, dromen, obsessies en illusies. Daarbij ondersteund door een onaflatende stroom van sferisch bijpassend videomateriaal.

En dan de band om Spinvis heen. De oudere heren van 2 jaar geleden (lees Louis DeBij, Han Reiziger en spinvispapa De Jong) zijn ingeruild voor een wat jongere garde muzikanten. ’t Is ook allemaal wat harder tegenwoordig: de gitaar gaat eigenlijk nauwelijks nog van Erik’s schouder af. Ook de drums (die vanavond overigens niet bijster goed klonken, maar dat terzijde) zijn een stuk feller dan ten tijde van ’s mans eerste tourneetje. Naast vaste waarden als Jan van Eerd, Lucas Oldeman en de ‘grote’ Jeroen Kleijn was vooral Saartje van Camp een betoverende verschijning en dito aanwinst voor de band. Zijzelf, haar cello en haar zang bleken als 3 perfect passende puzzelstukjes op hun plaats te vallen in het Spinvis-oevre. De cellosolo in ‘In de staat van narcose’ moet u echt gaan zien, die is nu al legendarisch. Ik had graag ook nog Carla Bos in het gezelschap gezien, want ik ben nog steeds een heel klein beetje betoverd door haar harp. De nieuwe liedjes waren stuk voor stuk van geweldig niveau en ook de oude meuk bleek geverherarrangeerd te zijn tot iets-dat-klonk-als-bijna-nieuw. Een acoustische Smalfilm, een betoverend Kindje van God en Astronaut zoals Astronaut bedoeld was (sorry, dames van Laïs) mét drumcomputer dus. En dan nog ‘Voor ik vergeet’. Kippenvel. Gelukkig mag ik deze show over een paar weken nog maar eens gaan zien. En ik vermoed dat ik er nog maar eentje extra gaan meepikken. Ongelooflijk.

Minpunten ? Het pauzegebeuren sloeg eigenlijk nergens op. Het voorprogramma Solo en de 1e set van Spinvis gingen naadloos in elkaar over, maar na 3 kwartier was het ineens pauze. De keyboardman / sampleboer / knoppendraaiert Arjan Witte deed wat liedjes op gitaar en orakelde wat uit (vermoedelijk) eigen werk. ’t Sop was de kool niet waard. Gelukkig bleek ie als effectenman in de set van Spinvis juist onmisbaar. Maar volgende keer gewoon doorspelen, Erik !

A propos voorprogramma: ‘Solo’ was méér dan verdienstelijk en het in de merchandisestalletje op de kop getikte cd-exemplaar (gesigneerd natuurlijk) blijkt ook voortreffelijk. Het lijkt wel of alles wat Excelsior uit haar hoge hoed tovert in goud verandert.

Spinvis > Lotus Europa Tour – De Vereeniging Nijmegen