Gisteren heb ik op één dag van 2 familieleden afscheid genomen. In hetzelfde crematorium. En weer zijn er wat muziekstukken die nooit meer hetzelfde zullen zijn. Lost van Anouk, My way van Frank Sinatra. Mooie dag van Blöf. Next to you van BB Queen. En vooral Auto, vliegtuig van Rowwen Hèze. Een van de favoriete nummers van Ton. Ik weet zeker dat hij het daarboven ergens luidkeels zal hebben meegezongen…

Het zal deze trieste opmaat geweest zijn die ervoor zorgde dat het Spinvis-concert in Tilburg later op de avond een bijzonder emotionele lading kreeg. Ik heb overwogen om dat maar te laten schieten na alle emoties, maar ik ben blij dat iets in me riep dat ik juist nu toch zou moeten gaan. Dat ik het tijdens ‘Aan de oevers van de tijd’ niet drooghield mag geen wonder heten. Een paar weken geleden in Nijmegen greep het nummer me al bij de strot. Maar gisteren ontsteeg dit nummer al het aardse, al het verdriet, al het onrecht, al het leed, alle herinneringen en alle emoties.

De setlist was identiek aan die van Nijmegen maar het geluid was vele malen beter. De prachtige Tilburgse concertzaal straalt een sereen soort rust uit, die overigens wreed verstoord werd door het lekkere volume van Spinvis cs. Speciale gast was Hans Dagelet op trompet; geen idee dat die man zo prettig kon blazen. Maar topper was toch wel weer Saartje. Op haar cello. En op 2e stem. Fantastisch.

Ik denk weleens na over de muziek die ik graag zou willen horen tijdens mijn eigen afscheid. Vooropgesteld dat je daar dan zelf iets van meekrijgt, maar daar ben ik van overtuigd. Sinds gisteren hoef ik daar niet meer over te dubben. De oevers van de tijd. De tijd die gisteren Ton en Jacqueline heeft ingehaald… Rust zacht… of nee; maak maar eens flink kabaal daarboven!