Meestal kriebelt het op Pinkstermaandag. Als ik naar de tv-beelden (of de prachtige breedbandstreams van 3voor12) kijk, had ik voorheen altijd het gevoel ‘damn… waarom ben ik er niet meer bij ?’. Dit jaar ontbrak dat gevoel totaal. De omstandigheden waren ideaal: redelijk weertje, lekker rustig (alhoewel ik het op de beelden nog redelijk vol vond lijken) en her en der wat leuke muziek. Maar op een of andere manier pakte het me niet. Dat ik Faithless wederom een van de leukste optredens vond geven is veelzeggend. Deze band mocht voor de ontelbaarste keer de draf- en renbaan betreden en deed haar kunstje naar verwachting. Sinds 1997 geen nieuws onder de zon, qua Maxi Jazz en Sister Bliss. De grijze duiven van de Earring leken een parodie op zichzelf, van Kaiser Chiefs werd deze jongen niet vrolijk en ook Bloc Party mag wel eens op muziekles. Om tegenwoordig een hype te zijn hoef je in ieder geval niet veel in huis te hebben, da’s dan wel weer een opsteker. En wat Kane en Di-Rect (schrijf ik het zo goed?) op Neerlands oudste festival moesten is me nog steeds niet duidelijk. Ik zag Wibi nog even op een vleugel rammelen. Leuk voor Wibi, kan ie ook zeggen dat ie op Pinkpop heeft gestaan.

Wat me nog het meest tegen de borst stuitte vandaag waren de zelfingenomen cynici van 3voor12. Het journaille dat de bandjes recenseert hobbelt schijnbaar met een enorme bak tegenzin 3 dagen door de Landgraafse blubber, want de wijze waarop ze (vaak ongefundeerd) 90 % van de acts met een onvoldoende belonen doet toch vermoeden dat ze tegen hun wil in zijn uitgezonden door de VPRO en liever met vrouw en kind op de woonboulevard hadden rondgehangen. Zo kreeg Beth Hart een 1. Een 1 ? Dat vrouwke maakt tenminste nog muziek ! Weliswaar met een strot van hier tot gunder die af en toe door haar overdadige tremolo wat weg had van een schaap, maar dat mag de pret niet drukken. Ze maakt tenminste Liedjes. En dat kun je van Sick of it all niet zeggen. Maar goed, nu lijk ik zelf wel zo’n journalist 🙂 Gelukkig kwam het niet-uit-te-leggen Pinkpopgevoel af en toe even opzetten. Bij Saybia. The Frames. The Presidents of the United States of America. Openingsact nota bene, maar meteen de leukste band van de maandag. Ik zag ze lichtjaren terug al eens op de Pinkpopbühne en het was een feest der herkenning. Al met al geen spijt dat ik wéér niet ben geweest. Rustig wachten op de dag dat ’t allemaal goed gaat komen. Mijn dochter van 3 en een beetje riep al ‘Papa gaan wij daar ook naar toe ?’. Mijn zoon van nog-geen-twee kickte op elke gitaar. ‘Papa ook taar ?’. Ja, papa heeft ook nog ergens een gitaar. Komt wel goed met die kids van mij. Over een paar jaar móet ik weer naar Landgraaf 🙂