U kent vast wel meneer Murphy en zijn vermaledijde wet. Ik ook. Gisteren heb ik hernieuwd kennisgemaakt. Bij de Mediamarkt liep ik tegen een 250GB USB2-hard drive aan. De oplossing voor het leed dat backuppen heet. Bijzonder handig, maar zorg er dan ook voor dat je meteen aan het backuppen slaat op het moment dat het ding aangesloten is. Of dat je eerder gemaakte backups even intact laat totdat de nieuwe backups zijn gemaakt.

U voelt ‘m al aankomen. Eerst een beetje opschonen, dacht ik nog. In mijn opruimdrang mikte ik per ongeluk wat *.pst bestanden weg. Voor de niet-kenners: daar zit het mailgebeuren in. Voor de kenners: daar blijf je inderdaad beter met je poten vanaf. De wijzigingsdata van de bestanden lagen ergens medio 2004; dat kon dus wel weg. En passant de windowsprullenbak leegmakend dacht ik dat ik de oude backupbestanden die ergens op een aparte harde schijf stonden ook alvast wel weg mochten. ‘Brilliant thinking’ noemen de Engelsen dat sarcastisch. Outlook bleek niet meer te werken. Niet zo raar als je je mailbestanden net hebt gewist. De backup ervan op de harde schijf had ik gelijk meegewist. En mijn nieuwe backupdevice was maagdelijk leeg. Ergo: alle mail, alle contactpersonen, alle agenda-items, alle taken; weg. Mocht u nog op een mailtje van mij zitten te wachten dan heb ik slecht nieuws: ik weet nu niet eens meer dát u erop zit te wachten, laat staan dat ik u kan bereiken…