‘Roel, speel nog eens La Bamba ?’. Een jaartje of 13 geleden was dit dé running gag in studentenhuis Stress Periodiek in het Bossche plaatsje ‘s-H. Op verzoek legde ik mijn akoestieke gitaar in de nek, zwiepte ik mijn toen nog weelderige haardos in de rondte en toverde het welbekende gitaarloopje (de Los Lobos-versie, mind you) uit de mouw. Nou ja, uit de nek dus eigenlijk…

Gisteravond zag ik het keyboard-equivalent van dit huzarenstukje in de Heineken Music Hall in A’dam. Dream Theaters Jordan Rudess draaide zijn keyboard (horizontaalsgewijs) 180 graden om en speelde een solootje op zijn kop. Alsof dat op de normale stand al niet moeilijk genoeg was. Ik zat echt te wachten op het moment dat ie het klavier van de sokkel zou rukken en ‘m op zijn ‘Roels’ in de nek zou leggen. Gelukkig kwam het niet zo ver. Het zou de magische sfeer van ‘Dark side of the moon’ ook niet ten goede zijn gekomen, vrees ik. Ja u leest het goed. Dream Theater stond 2 avonden in de Heinekenschuur en dat betekent automatisch dat de kijkert tijdens het 2e concert op een ‘classic album’ wordt getracteerd dat in zijn geheel wordt gecovered. Op diverse fora ging het gerucht dat het om een U2- danwel Rushalbum zou gaan. Gelukkig werd het Pink Floyd. En hoe. Met een echte saxofoneur en een dampende zangeres met een strot van hier tot gunder. Zelfs ‘Money’, toch niet mijn meest favoriete Floyd-track, kwam bijzonder prettig uit de verf dankzij het gitaarwerk van Petrucci. Als toegift werden we nog even fijntjes getrakteerd op ‘The spirit carries on’ (wederom met Zangeres zoals op ‘Live Scenes from NY’, zodat u een ideetje kunt krijgen van hoe dat klonk) en een fantastische versie van In the name of God

Tot zover het gebeuren van ná het intermezzo. Het uurtje ervóór werd gevuld met van alles en nog wat, behalve met dat wat we graag zouden willen horen. Geen Metropolis, geen Home, geen I walk beside you, geen Great Debate, geen Solitary Shell, geen Pull me under, geen Surrounded, en ook geen Change of seasons. Wat dan wel ? Geen idee. Ben niet zo goed in Dream Theatertitels, zeker niet van Octavarium. ’t Is een prachtplaat overigens, maar vraag me niet hoe of het allemaal heet. Neemt niet weg dat
Set 1 ook bijzonder aardig was; veel minder metalesque dan de vorige keer in Ahoy’. Toch had ik graag 1 of meerdere van bovengenoemde meesterwerkjes er tussen zien zitten. Mocht mij ooit nog een accurate setlist bereiken van gisteravond dan hoort u wel wat er dan wél gespeeld werd. Tot die tijd zet ik ‘Live Scenes…’ nog maar eens op. Disc 2, nummertje 2…

Naschrift: natuurlijk dook de setlist ergens op het internet op:

set 1:
In the Name of God outro (intro tape)
The root of all evil
Afterlife
Just let me breathe
Lie
Raise the knife
These walls
Never Enough
Endless Sacrifice

set 2 (Pink Floyd – Dark side of the moon):
Speak to Me
Breathe
On the Run
Time
Breathe (reprise)
The great gig in the sky
Money
Us and them
Any colour you like
Brain damage
Eclipse

The Spirit Carries On
In the Name of God