Soms let je even niet goed op. En ontdek je pas later wát je gemist hebt. The Mars Volta bijvoorbeeld. ‘Frances the Mute’, al in februari bij uw platenboer afgeleverd, was me nooit opgevallen. Schandaleus. Het blijkt een fenomenaal werkje te zijn dat zich op het rariteitenbankje schurkt tussen progpunk en psychedelifunk. En met klinknageltjes van latin en salsa bij elkaar wordt gehouden. Mute doet af en toe denken aan Muse-meets-Heroes Del Silencio. Laveert zelfs tussen Pixies, Radiohead en System of a Down. Oftewel: een eclectisch allegaartje dat van begin tot eind fascineert. Als je ervan houdt tenminste. Nu ben ik persoonlijk wel een liefhebber van alles wat nogal van de hak op de tak springt, dus aan mij is het wel besteed. Als je Dream Theater kunt verdragen heb je sowieso een groot incasseringsvermogen 🙂