Op een eindoktoberse zaterdagnacht in je t-shirt op het Leidscheplein een terrasje bevolken klínkt niet alleen surrealistisch, het voelt ook zo. Het enige dat aan het jaargetijde herinnert zijn de bij tijd en wijlen neerdwarrelende bladeren. Zeg me dat het juni is en ik geloof je direct.

Natuurlijk zit je als Brabander niet zomaar op een zaterdagavond op het Leidscheplein. Dat kan wel (het is slechts een uurtje van hier) maar in de regel combineren we hoofdstekelijk terraszitten met wat andere activiteiten. Zoals bijvoorbeeld een avondje Melkweg met als hoofdmoot The Dandy Warhols. Aangezien het gisteren een zaterdag was grepen we de kans om de avondmaaltijd in het Amsterdamse te nuttigen met beide handen aan. De ene culinaire tip werd in de wind geslagen (sorry Jan, die Indiaan mag je me nog wel eens laten zien), de andere niet. En zo lieten we ons een heerlijke dis bereiden in Cáfe De Fles .

Als je het over hoofdmoot hebt, dan ligt het voor de hand dat er ook een voormoot is. Het voorprogramma van de Dandies werd gevormd door een bandje dat nadrukkelijk solliciteert naar het predikaat ‘slechtst mogelijke muzikale uiting sinds de ontdekking van de menselijke expressie’. Het Noorse ‘Serena Maneesh’ had gedronken, gesnoven en geproefd van alles dat God ooit verboden heeft en dat vertaalde zich op de buhne in een enorm rariteitenkabinet. Het gat dat door het overlijden van Frans van Dusschoten is ontstaan in Nederland-kluchtland kan moeiteloos worden gevuld door dit enorme zooitje ongeregeld. De leadzanger was in the wrong place at the wrong time want leek weggelopen uit een ‘Jimmy Hendrix cq Prince-lookalike’-wedstrijd. Had ie maar eentiende-procent van de muzikaliteit van om het even welke van de 2 heren in huis gehad, dan hadden we ons nog wel geamuseerd. Maar dat had ie dus niet.

De begeleiding bestond uit een violist die ik niet heb gehoord, een basseuse die welgeteld 4 noten kon spelen (en waarvan 3 in 1 liedje), een muvroi die achtergrondzong en tamboerijnde en een niet nader te noemen gitarist. Die leken echt bij het verkeerde bandje terechtgekomen te zijn. Of een en ander werd geteisterd door technisch malheur of dat het allemaal zo hoorde, daar zijn we nog steeds niet over uit. Op een gegeven moment werden er 5 akkoorden op dusdanige wijze na elkaar gespeeld dat iedereen elkaar verheugd aankeek onder het uitroepen van een extatisch ‘hé een liedje !’. Maar dat was het dan ook meteen. Ik dacht dat het echt niet erger kon dan het voorprogramma van The Mission 3 weken geleden. Ik was abuis. Helaas.

Gelukkig kwam alles nog goed. Een avondje Dandy Warhols is net zo’n zekerheid als de Bank of Switzerland. Godless, Bohemian, Get off, enfin; ze kwamen allemaal weer prettig voorbij. Ook deze band had volgens mij wel al wat achter de kiezen, want de blik in de ogen van Taylor-Taylor was niet bepaald loepzuiver. Een en ander had echter geen nadelige invloed op het geleverde spel. Absolute klapstuk was ‘Boys better’ en dat werd ’t met name door het gemolenwiek van de gitarist. Fantastisch. Billy Duffy zou ’t niet nadoen. Of eigenlijk wel, maar The Cult is niet meer dus dat zal er voorlopig wel niet inzitten… Eervolle vermelding rest er overigens nog voor muvroi McCabe, die sinds heur zwangerschap wat zwaarder in het leven staat. Geen ‘daisies’ deze keer maar een ander kinderliedje. Ik ben niet zo thuis in de Amerikaanse kinderliedelarij, dus ik moet u de titel schuldig blijven. Maar leuk was het wel.

Het was overigens de 1e x dat ik in The Max van de Melkweg was. De oude zaal ken ik wel, maar van die Max word ik niet bepaald vrolijk. ’t Was te vol, teveel luidruchtige toeristen om ons heen en teveel heen- en weer geloop. Geef mij maar Paradiso.