Over de spreekwoordelijke gezapigheid van het 013se publiek ga ik het niet meer hebben. Het heeft ook zijn voordelen. Zeker wanneer Marillion een setlist in elkaar knutselt die geschoeid is op een bijzonder sfeervolle leest. Dan is het best prettig als het tijdens de muzikaal-breekbare passages ook muisstil is in de zaal. En zo geschiedde.

Twee uur en twintig minuten van de bovenste plank. ’t Lijkt potdorie wel of de mannen met het verstrijken der jaren de kunst van het live-spelen steeds verder perfectioneren. Ik bezoek redelijk wat concerten maar muzikaal gezien is er echt helemaal niks dat kan tippen aan datgeen Marillion op de bühne laat zien. Ongehoord dus, in letterlijke zin. Combineer dit feit met een setlist waarop toch zeker 7 nummers staan die in mijn persoonlijke Marillion Top 10 wonen (Out of this world, Quartz, Go, Fantastic Place, King of Sunset Town, Mad en niet te vergeten Seasons End) dan levert dat als eindresultaat op een concert dat met dikke vette letters kan worden bijgeschreven in de analen, ditmaal onder nummertje 36.

Toegiftje was een verherknutselde versie van Marbles, gezongen door Santa himself in de beste Shane MacGowan traditie. Pogues, eat your heart out. Vanavond het verhaal van ‘dunnetjes’ en ‘het overdoen’. Maar gezien de locatie (Vredenburg) zou dat ‘dunnetjes’ wel eens ‘dikjes’ kunnen worden…

Foto’s alhier, alhoewel van een iets te grote afstand genomen om leuk te zijn.