Oké, choreografisch is ze misschien geen wonderkind en ook qua verkleedpartijen zijn er wel imposantere performances geweest, maar – goeien herder – wat heeft Anouk toch een strot. Geen vals nootje te bekennen gedurende het dik 2 uur durende Ahoy’ optreden van hedenavond. Geplaatst op een driehoekig podium in het midden van de zaal knalde de ene na de andere hit uit de p.a., vakkundig vertolkt door een meer dan prima ensemble waarin vooral de drummert veel indruk maakte. Die zat dan ook met de rug naar me toe, zodat ik in enen een heel andere kijk op het fenomeen slagwerk kreeg.

De start van de avond was wat stroef, doelend op het vinden van een geschikte parkeerplaats. Avond na avond wurmen zich tienduizend mensen door de poorten van Ahoy’ en nog steeds is het één koelere-bende op het moment dat P1 en P2 vol zijn. 2 mutsjes met een peuk in de klauwen en een Ahoyhesje aan sturen je dan doodleuk een schijnbaar willekeurige kant op met de mededeling ‘kijk daar maar effe’. Gelukkig hoefden we ons gezelschap dat al eerder in het Rotterdamse was niet al te lang in de kou te laten staan, maar leuk is anders…

Dan is het kwart over 8 en wonder boven wonder struikel je dan bij binnenkomst bijkans over het podium. En dat in een uitverkochte zaal. Zelden zo’n rustige Ahoy’-arena meegemaakt als vanavond. Rustig in de zin van ‘ lekker vol, maar die 2 vierkante meter ruimte per persoon is best aangenaam’. Op een metertje of 10 afstand naar Anouk kijken is geen straf. Het uiterst gemeleerde publiek werd een vakkundige show voorgeschoteld die niet zozeer spectaculair was qua show maar wel retestrak qua muziek. Muvroi Teeuwe liet zich af en toe de hoogte in schieten op een hydraulisch platformpje en moest zich eenmaal beneden weer letterlijk een slag in de rondte rennen om het publiek aan alle drie de driehoekzijden te kunnen bedienen. Het lichtplan van vanavond zag er bijzonder feestelijk uit en her en der gingen nog wat kledingstukken uit. Tot zover het optische deel van de show. Auditief gezien stond het als een kast van een huis. De 3 gitaristen dartelden als opgewonden veulentjes met hun instrument over het podium, dan eens met de klok mee, de andere keer weer tegen de klok in. Da’s het voordeel van een podium midden in de zaal; de heren konden zich prima uitleven. En dan Anouk… zucht… innemend als altijd, met een stem als een klok. Wat een performance. En als dan als allerlaatste nummer dat ene liedje wordt gezongen op een manier die me nog lang zal heugen, dan is de avond er een die ik niet snel vergeet….