Vroeger mochten ik en mijn zus wel eens een blik werpen in de snoeptrommel van Tante Gerrie. Een assortiment van zoetigheden van heb-ik-jou-daar met een wel heel bijzonder gemeenschappelijk kenmerk: de uiterste houdbaarheidsdatum was al lang en breed verstreken. Tante Gerrie hield namelijk van snoep. Of beter gezegd, van het kríjgen van snoep. En van het krijgen van kado’s. En van plastic zakken. En knikkers. Veel knikkers. Allemaal verzamelingen waar overigens geen neefje of nichtje met de vingers aan mocht komen, want dan waren de rapen gaar. Ze hield van Corry Konings. Carnaval.

Tante Gerrie was een bijzondere tante, want Tante Gerrie had het syndroom van Down. Wij wisten vroeger niet beter of Gerrie hoorde er gewoon bij. Ze was anders, maar niet zóveel anders. Gerrie was Gerrie.

En nu is Gerrie er niet meer. 59 jaar is ze geworden. Da’s een respectabele leeftijd voor iemand met het syndroom van Down, zegt men. Haar lichaam wilde niet meer, ze was op. Vandaag namen we afscheid van haar. ’t Is goed zo. Dag lieveke.