605 | Spirit
Week ‘m los uit de heilige vijfeenheid die Marillion heet, zet ‘m achter een piano naast een staande schemerlamp en laat hem twee uur en een kwartier dat doen waar hij zo bijzonder goed in is: zingen. En dat Steve Hogarth een zeer begenadigd zanger is was me al een jaartje of 18 duidelijk. Maar wat hij gisterenavond in de Boerderij in Zoetermeer liet zien was werkelijk van een fenomenaal niveau. Zelden zag ik zo’n ontroerend en oprecht concert. Niet gehinderd door enige vorm van inbreng van de vier heren die normaliter het podium met hem bevolken mocht H. zichzelf loslaten op alles wat hem lief was danwel lief is. Op een heel ingetogen manier, overigens. ’t Was te zien dat sommige stukken hem emotioneel gezien nog (steeds) aangrepen. Zoals de favoriete plaat van zijn pa, wiens opofferingen aan de basis stonden voor de tekst van This Strange Engine. Vervolgens kwamen er nog wat Marillionnummers voorbij, wat anekdotes uit zijn dagboek, een aantal songteksten die hij voorlas. Maar bovenal liedjes van anderen. Liedjes van zijn eigen bovenste plank. Met als absoluut hoogtepunt The whole of the moon en Spirit, beide van The Waterboys.
Ik weet echt niet meer wat ik nog meer gehoord heb; het laveerde van Presley via Kate Bush en Stevie Wonder naar Paul Simon. Voor de vuist weg: In the Ghetto (Elvis Presley), Alone Again in the Lap of Luxury (Marillion), This is the 21st Century (Marillion), The Boy in the Bubble (Paul Simon), Ocean Cloud (Marillion), Spirit (Waterboys), The whole of the moon (Waterboys), Three Minute Boy (Marillion), Working Town (How We Live), Easter (Marillion), Estonia (Marillion), Victoria Station (H), Cloudbusting (Kate Bush), Help (The Beatles) en Living for the City (Stevie Wonder). En Witchita Lineman. En Rocket Man. Ik zal er her en der naast zitten, daarbij is de lijst ook nog niet eens volledig. Maar wie maalt er om. De hele handel is getaped, het verbaast me niks of er verschijnt over een paar maanden een werkelijk prachtige dvd van een magisch en intiem avondje Hogarth.
Een paar foto’s beziet u hier.
Update: lang leve fora. De complete set ‘ in random order’: A few words for the dead (spoken word) / The boy in the bubble (Paul Simon) / In the ghetto (Elvis Presley) / Imagine (John Lennon) / Alone again in the lap of luxury (Marillion) / This is the 21st century (Marillion) / A day in the life (The Beatles) / This strange engine (spoken word) / The whole of the moon (The Waterboys) / Spirit (The Waterboys) / Three minute boy (Marillion) / Working town (How We Live) / Easter (Marillion) / Estonia (Marillion) / 80 days (Marillion) / Cloudbusting (Kate Bush) / Help (The Beatles) / Rocket man (Elton John) / Living for the city (Stevie Wonder) / Wichita Lineman (Glen Campbell) / Cover my eyes (Marillion) / The party (Marillion) / Famous blue raincoat (Leonard Cohen) / Victoria station (H) / Ocean Cloud (first part)
Hebben we toch nog vergeten iets af te spreken he. 🙂
Maakte de avond er niet minder om. Prachtig was het. Het moment dat ik ‘m “I pictured a rainbow…” hoorde inzetten, mijn god, met geen pen te beschrijven zeg…
En wat te denken van die kippenvel-uitvoering van “Famous Blue Raincoat” van Cohen.
Mooi mooi mooi
ronduit geweldig!!!!!!!
dát klinkt als carnaval maar dan op ’n geheel andere manier. het doet me deugd dat het de moeite waard was en wacht geduldig op de dvd. van de festiviteiten alhier zal er ws geen dvd verschijnen trouwens. en nu naar den bosch!
himmel niks gin karreneval ! verre van dat zelfs. semi-seated, tafeltjes voorzien van kaarsjes, muisstille zaal.