In de afgelopen vijfentwintig jaar die ik bewust luisterend naar muziek heb doorgebracht is er een soort van shortlist ontstaan waarop de namen prijken van mijn eigen Grootsten Der Aarde. Dat zijn dus de bands / artiesten waar mijn hartje écht een stuk sneller van gaat rammelen. Waarvan het horen van enkele reepjes van de muziek al voldoende is voor een opmerkelijke fysieke reactie. Dat lijstje is niet eens zo heel erg lang. Sterker nog: op de vingers van 2 handen kun je ze tellen. En dan hou je nog over ook. Ik zeg Marillion. Fatal Flowers. The Cult. Fish. Spinvis. The Smiths. Een prachtig rijtje, als ik het zo voor me zie. Tuurlijk, mijn meterslange cd-verzameling kent nog honderden andere prachtige artiesten. Om van het vinyl nog maar niet te spreken. Maar deze zeven hebben iets dan de andere ontberen. Zeven ? Ik hoor u alert tellend tot niet meer dan 6 komen. Ach, wie anders kan dat zijn dan The Tragically Hip ? Precies, niemand. U mag ze zelf met dikke letters op mijn wall of fame kalken. Sinds 1989 staan ze daar namelijk al op. Goed zo.

Ik mag mij deze zomermaanden overigens toch al bijzonder gelukkig prijzen, aangezien ik vorige week The Cult na 12 jaar afwezigheid weer in denderende glorie over me heen liet gaan (figuurlijk natuurlijk, dat snapt u wel) en over 4 weken Fish weer aan het werk kan zien op Schollenpop in Scheveningen (gratis, dus wat let u ?). De hoop dat ik The Smiths ooit nog eens in originele bezetting aan het werk kan zien heb ik inmiddels opgegeven, al kan het balletje raar rollen. Black Francis riep ook jarenlang dat een Pixies-reunie uitgesloten was… Enfin, genoeg zijsporen bewandeld. The Tragically Hip komt slechts sporadisch in den lande, dus dan moet van elke gelegenheid gebruik worden gemaakt.

Na het uitverkochte Paradiso dus naar het uitverkochte Tivoli. Het probleem dat een band heeft wanneer het het openingsconcert in NL in Paradiso heeft gegeven, is dat het erg lastig wordt om dat de daaropvolgende avonden te benaderen. Zo ook deze keer. Al kwam The Hip aardig in de buurt met een prachtig afwijkende setlist en een aardig uitgelaten publiek. Klein smetje op de feestvreugde was de haperende gitaar van Gordon Downie. De roadie had een drukke avond.. De setlist kende wat minder Greatest Hits en wat meer rarities dan de avond ervoor. Natuurlijk kwamen Nautical Disaster en Courage voorbij. En Music @ Work in een fantastische versie. En met ‘Escape is at hand for the travelling man’ kwam gelijk een van mijn favorieten aller tijden voorbij. De toegiften waren misschien niet al te gelukkig gekozen, maar alleen kniesoren malen daarom. Ik dus niet. The Tragically Hip. De bouten waarmee dit vijftal verankerd is in mijn Wall of Fame zijn er de afgelopen dagen weer wat vaster gedraaid. Heren, bedankt !

Don’t wake daddy
Courage
Drop off
Lake Fever
Daredevil
Nautical disaster
Nashville
Ahead by a century
Dire Wolf
Springtime in Vienna
Ocean
At the 100th meridian
Bobcaygeon
New Orleans is sinking
Escape is at hand for the travelling man
Music @ work

The lonely end of the rink
Rules
Fireworks

Enkele fotootjes alhier

It was in Bobcaygeon
I saw the constellations
reveal themselves one star at a time