Je koopt wel eens dingen dat je na een tijdje denkt: ‘ach dat had nou niet gehoeven…’. Een trui die al te klein is als je ‘m thuis uit de plastic tas haalt, een tube elastisch vulmiddel van Alabastine die je eigenlijk niet nodig hebt want bij thuiskomst liggen er nog 2 (ongebruikt) op zolder, een electronische zakagenda die zo snel door zijn batterijvoorraad heen is dat zelfs Duracel het niet bijgeproduceerd krijgt, een dcc-recorder waar je uiteindelijk precies 3 (drie) tapes bij hebt weten te verzamelen, een …

Hoho wat zegt u daar ? Een dcc-recorder ? Dat technologisch vernuft dat vanwege krakkemikkige marketing V2000 achterna ging als ‘enorme miskleun van Philips’ ? Ja die. In een wazige bui gekocht, in 1997 als ik me niet vergis. En na die 5 jaar heb ik precies 3 dcc-tapes. Nergens meer te koop en trouwens ook geen behoefte meer aan na de prettige komst van de cd-brander. Met de komst van de cd-speler in de auto wil ik nu plechtig afscheid gaan nemen van het cassette-tijdperk. En daar komt de dcc nog aardig van pas. Er kunnen gewone compact cassettes in én heeft een goede storingsvrije line-out ! Dus alle zeldzame live-tapes komen nu eindelijk op cd te staan. De cassette is passé. Leve de cassette. Het is mooi geweest. Ik maak er nog wel een fotootje van, voor Kindje Schrijvers later.