642 | World Container (2)
Na een draaibeurtje of 10 is het zo klaar als een klont. Hoera ! World Container komt in het ranglijstje van Tragically Hip-platen met stip in de top 3 binnen. Elf stuk voor stuk prachtige songs die de ene keer doen denken aan Jayhawks, soms aan Hoodoo Gurus en heel af en toe zelfs aan Green Day. In het nummer ‘Love (sic)’ zit zelfs een Interpol-slaggitaartje. Maar bovenal doet het denken aan The Hip. Want de vernieuwingen in de sound zijn subtiel en niet wereldschokkend. Het stramien is al 23 jaar hetzelfde: gitaarrock met een bluesy inslag, overgoten door het gepassioneerde karakteristieke stemgeluid van Gordon Downie. Dat er in de loop der jaren eens een banjospeler of een pianist aanschuift, ach dat is bijzaak. Het gaat, muzikaal gezien, toch om de – opgeteld – 16 snaren en 2 drumstokjes.
Het knoppengedraai van Bob Rock (de goede man die tevens The Cult en Metallica produceerde) maakt de sound van Word Container vetter dan normaal en dat smaakt zeker naar meer. Hoogtepuntjes ? Dat moet dan The Drop Off zijn. Of The Lonely End of the Rink. Samen met In View. En Yer not the Ocean. En Pretend. Anders nog iets ? Ach, weet u wat; doet u ze allemaal maar. Lekker !!!
Mooi omschreven en absoluut 1 van hun betere albums, hoewl Ïn Between Evolution” ook al niet te versmaden viel. Fully en Up to Here blijc=ven mijn 1 en 2.
Maar live zijn ze het absolute summum.
Van World Container zijn nu Family Band en The Kids Don’t get it de grijsdraaischijven. Maar net als bij al hun albums zal ion de loop der tijden uitgroeien tot het totale album.
Het zijn en blijven groeibriljantjes, naarmate je ze vaker beluisterd worden ze mooier.
World Container vind ik wel hun meest emotionele plaat tot nu toe., heerlijk en eerlijk.
Weg met trend etc., gewoon doen wat je leuk vind.
The kids don’t get it, sorry, helemaal vergeten te noemen. Is wel een aparte vermelding waard. Schitterend nummer, met een haast manische Downie.
Ik was sceptisch, mara het is idd waar: Back on Form!
test
test
jjfj