Na 2 jaar lang het 20-jarige jubileum van Misplaced Childhood te hebben uitgemolken (en terecht!) was het gisteravond in Zoetermeer dan echt gedaan. De laatste paukenslagen van White Feather waren dan ook écht de allerlaatste. Het boek kan dicht. Het is mooi geweest.

Fish’ allerlaatste optreden van de Return to Childhood tour lokte zo’n 800 mensen naar de bomvolle Boerderij dat daarmee stijf (en al na een week) uitverkocht was. Qua setlist stond ik als vanzelfsprekend op de automatische piloot, want het gespeelde materiaal tijdens deze tour was al twee jaar nagenoeg ongewijzigd. Tot mijn verrassing kwamen daar echter ineens lang niet gehoorde liedjes uit de PA. Lady let it lie, State of mind en A gentleman’s excuse me. Ieder die weet hoe het met de hoge noten van Fish is geteld fronst nu zijn wenkbrauwen. Een paar octaven lager dan normaal slaagde Fish echter met vlag en wimpel voor deze proeve van bekwaamheid.

Dat tijdens Misplaced de vocalen het begaven, ach, dat vergeef je ‘m wel. En dat ik ‘m in Market Square Heroes en Fugazi echt niet meer kon horen, ach dat zat er ook wel in. Het was immers een onvergetelijke avond. Op 4 minuutjes na duurde het feest 3 (drie!) uur. Zoals het een echt slotconcert betaamd werden er wat grappen uitgehaald door de roadies. Bordjes met scheerschuim die in diverse gezichten werden gedrukt, fopneuzen, duct-tape om de benen van de pianeur, enfin, de gebruikelijke meligheid om het einde van een toernee te vieren. Yatta mocht in een heus Donald Duck luchtgitaar komen spelen tijdens Incommunicado. Een kostelijke vertoning.

Faith Healer
Big Wedge
State of mind
Goldfish & clowns
Lady let it lie
Long cold day
A gentleman’s excuse me
Innocent party
Credo

Misplaced childhood

Incommunicado
Market Square Heroes
Fugazi

Naschrift: volgens Jan was ik ‘Goldfish & Clowns’ vergeten. Evenals de ‘indrukwekkende aankondiging van 10 minuten van fugazi’. En het feit dat ik Fish nog een handje kon schudden toen hij een spontaan rondje door de zaal maakte. Waarvoor dank, Jan !