Nu het 14e Marillionalbum ‘Somewhere Else’ al 2 weken in promovorm aan mij voorbij trekt mag ik het rustig zeggen. HOERA! Wat is het toch een godvergeven magistrale verzameling aan muzikanten. Keer op keer verrast dit kwintet uit Aylesbury met nieuwe invalshoeken, gelardeerd met vertrouwde stijlelementen en verrassende twists. Een kwalificatie die zeker opgeld doet voor het nieuwste album. Somewhere Else is een werkelijk prachtige toverbal die volgens de beste Willie Wonkatraditie wél zijn laagjes prijsgeeft maar nooit kleiner wordt.

Toegegeven, na de eerste luisterbeurten werd ik bevangen door een lichte vorm van paniek. Was dit het nu? Zou dit dan (zoals men overigens al 13 x eerder declameerde) Marillions ‘finest piece of work’ zijn? Ik had er – heel even – een hard hoofd in. Misschien was het de mono-promo, misschien was het Mark Kelly die erdoorheen zat te neuzelen, misschien was het de autoradio of de dagelijkse file tussen Tilburg en Den Bosch, misschien was het niet de juiste luistersetting. Geen idee. Op een of andere manier pakte het niet. Geen klik. Somewhere Else kreeg geen grip op mij. Behalve dan The Other Half, de openingstrack, ‘a real corker’ zoals de Engelsen zo leuk zeggen. De rest kabbelde en dreutelde voort. Dacht ik…

Tot gisteren. Op vrijwel dezelfde wijze als de muziek van Marillion mij eind 1988 als bij donderslag om de oren sloeg tijdens het blokken voor een HEAO-tentamen, zo verrassend explodeerde Somewhere Else gisteren recht in mijn gezicht. Was het destijds Incubus, gisteren was het ‘A voice from the past’. Tja, tot even daarvoor door mij betiteld als een saai repeterend (ja zelf bijna irritant) pianomotiefje met voor de rest weinig spannende elementen. Het was vanaf ‘Perfect nonsense to the next generation’, voor de gelukkigen onder u die de promo ook al hebben gedownload. U kent dat gevoel dat u net iets teveel gedronken heeft zonder dat u dat in de gaten heeft? Totdat u opstaat? Nou, dat was ongeveer het gevoel. Laagstaande zon, de autoradio vol open, ontluikende lente om me heen en een explosie in het hoofd. In één gigantische knal schaarde dit nummer zich tussen het fijnste dat Marillion ooit maakte. Dat en passent de rest van het album ook naar een hoger plan werd getrokken dat was een bijkomend voordeel. Nog een week of 3, dan kan ik ‘m eindelijk in full stereo beluisten. Benieuwd naar de knal die dat gaat geven.

De nieuwe aanpak die de band met producent Hunter voor ogen had – nummers die meer vanuit een ‘live feel’ ontstaan dan van achter de mengtafel – is overigens erg verfrissend. De sound is enorm organisch en met name het drumwerk van Mosley is fabelachtig. Het is niet de meest technische slagwerkert die er rondloopt, maar Somewhere Else is – samen met Brave – vermoedelijk zijn beste werk. Het album had net zo goed ‘Walsen, Roffels & rimshots’ mogen heten 🙂 Want hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, Somewhere Else puilt uit van de driekwartsmaten. Niet dat het album ontaardt in een schlagerfestival, nee, het is allemaal erg functioneel en op zijn plaats. Rothery is niet bijzonder dominant aanwezig. Af en toe mag hij zich te buiten gaan aan solo’s die zich kunnen meten met zijn beste. Steve Hogarth heeft een moeilijke periode achter de rug en dat heeft zijn weerslag gehad op zowel de teksten als op de wijze waarop hij de nummers zingt. Somewhere Else is ongetwijfeld zijn meest emotionele Marillionplaat. Het leed druipt er vanaf. Naast de scheiding van zijn vrouw is ook de wat meer globale wereldproblematief een terugkerend thema op de plaat. Ik bedoel, de titel ‘The last century for man’ laat weinig te wensen over.

Als ik dan toch nog wat kanttekeningen mag plaatsen is dat het gebruik van effecten op de stem van Hogarth een beetje gaat vervelen. No Such Thing is een leuk nummer, maar de flanger op de vocalen doet wel erg psychedelisch-jaren-70 aan. Ach,je kan niet alles hebben. De schrijf- en opnamesessies voor Somewhere Else leverden overigens voer voor 2 volledige platen op. Album no.15 staat op de rol voor voorjaar 2008.

Als bonus even terug naar begin februari. Marillion heeft een appetizerend videoclipje van Most Toys gemaakt en op YouTube gemikt. Opgenomen tijdens het Marillionweekend in Port Zélande. Ik zou ik niet zijn als ik u niet de service zou bieden die u gewend bent:

Denk er het uwe van. Het recht-toe-recht-aan rockende nummer contrasteert fel met het sferische karakter van de rest van Somewhere Else. Dat is voor de een een opluchting, terwijl het voor de ander een teleurstelling kan zijn. Dat het daarnaast ook nog eens een van kortste nummers die Marillion ooit schreef kan een voordeel zijn voor de eerste categorie 🙂 Lang leve de diversiteit van dat prachtige groepje muzikanten.