1985, ergens in februari moet het zijn geweest. Jongerensoos De Meule was op de vrijdagavond voor carnaval het traditionele toneel van het jaarlijkse schoolfeest. Naast de verplichte polonaisekost van Arie Ribbens, Andre de la Dune en Havenzangers was de diskjockey (die heette toen nog zo) niet te beroerd om de naald af en toe eens te laten zakken in de groef van wat steviger vinyl. Ik was vijftien Рbijna zestien Рen werd op die bewuste avond door ̩̩n nummer in de wereld van de alternatieve muziek geslingerd. En dat nota bene midden in al dat carnavalesk geweld.

Het is 22 jaar later. In een zinderende Melkweg in Amsterdam sta ik tussen veelal mannen en vrouwen van dezelfde leeftijd die ruim twee decennia terug op ongetwijfeld ongeveer gelijke wijze kennis moeten hebben gemaakt met The Cult. ‘She sells sanctuary’ loeit, nog net zo bezeten als tijdens die avond van weleer, als toegift door de met 1500 mensen stijf uitverkochte zaal.

The Cult is terug. En hoe. Zelden was Ian beter bij stem, zelden waren de gitaarposes van Billy zó klassiek en zelden hadden de heren er zoveel lol in als gisteravond. De door mij bezochte concerten van vorig jaar in Tilburg en Londen stonden voornamelijk in het teken van ‘hallo-daar-zijn-we-weer-terug-van-even-weggeweest-en-herinnert-u-zich-deze-nog?’. Dit keer stond er echter een heel andere Cult. Een Cult dat wilde laten zien dat ze nog steeds ‘ass kicken’ en niet mogen worden afgeschreven als de zoveelste (minder geslaagde) jaren tachtig wederopstanding.

Naast de verplichte nummers als Wild Flower, Love Removal Machine, Rain en Revolution (in akoestieke uitvoering, zeer bijzonder) waren het vooral de verrassingen die de avond zeer bijzonder maakten. Horse Nation – in Londen werd door Billy nog alleen het introotje gespeeld – was de opener van de avond, gevolgd door Nirvana. Een spontane ‘Sun King’ – op verzoek van iemand in de zaal en vermoedelijk sinds begin jaren negentig niet meer gespeeld – was mijn persoonlijke highlight. In september ligt de nieuwe plaat bij de cd-boer en het nieuwe nummer ‘I Assassin’ was er een om de vingers bij af te likken. Kom maar op met die plaat. En kom maar op met die nieuwe tour. Astbury heeft zijn bijbaantje als zanger van The Doors (Riders on the Storm, zo u wilt) aan de wilgen gehangen om zich weer volledig op The Cult te richten. Hoera, zeg ik dan.

De Meule bestaat inmiddels niet meer, de opvolger Zaal 3 is volgens mij ook al ter ziele. Maar de geest van die ene carnavalsavond waarde gisteren rond in onze hoofdstad. En hoe.

Er zijn wat fotootjes gemaakt, die komen er nog aan alhier te bezien.

The Cult @ Melkweg Amsterdam 17-06-2007

Horse nation
Nirvana
In the clouds
Fire woman
The witch
Spiritwalker
Wonderland
Star (acoustic)
Revolution (acoustic)
Rain
I assasin
Phoenix
Wild flower
Rise
Love removal machine

Sun king
Edie (electric)
She sells sanctuary