Ik riep het ergens in 2006 al een keer. Mijn persoonlijke Grootsten Der Aarden zijn op de vingers van twee handen te tellen. Marillion. The Cult. Fish. Spinvis. The Smiths. Dream Theater. The Tragically Hip. Fatal Flowers. 1 van de 7 zal ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nooit meer live zien. De kans dat Morrissey gedebrouilleerd raakt met zijn voormalige Smiths-genoten is nihil. En Morrissey solo is – hoe goed hij ook zijn best doet – geen Smiths.

Een wederopstanding van de Flowers wordt echter met de dag waarschijnlijker, nu de stroom aan uit hun winterslaap ontwakende acts uit de jaren tachtig/negentig bijna geen halt meer is toe te roepen. Ik bedoel, het succes van Claw Boys Claw moet Richard Janssen toch ook niet zijn ontgaan? Gisteravond in de Effenaar voelden wij ons weer 20 jaar jonger. Peter Te Bos mag dan eind-vijftiger zijn, de vocalen zijn zuiver en helder als nimmer tevoren en ook de muzikale begeleiding staat strak als een huis. We zijn zelf ook wel wat ouder, ik geef het grif toe. Het gepogo begon veelbelovend maar de gemiddelde liefhebbert is niet de jongste meer. Aan mijn lijf dit keer geen polonaise, dus ik onthield mij wijselijk van enige inmenging. Ik moet de 40 nog halen en als die hindernis eenmaal genomen is gaan we wel weer helemaal los in een soort van midlife crisis – ik haal mijn kisten tegen die tijd wel van zolder 🙂 Na een aantal nummers ging het maniakale gehos trouwens over in een soort van onwennige samba-shuffle-twist, kostelijk om te zien.

Tegenwoordig steekt de Nederrockfan-van-middelbare-leeftijd zijn energie waarschijnlijk liever in het trekken van de portemonnee dan in het tegen achillespezen van voorbijrazende halfdronken mannen schoppen. De armlastige fan van toen – want student – is getransformeerd in een niet onbemiddelde man/vrouw die wel weet waar hij/zij de euribiljetjes moeten laten wapperen. Het was druk bij het merchandise-standje. Of ik het ludieke en bijzonder retro Volkomen Kut-shirt gekocht heb? Nee joh, da’s iets voor diezelfde midlife crisis, dus het bleef bij een net zwart shirtje met logo 🙂

Kortom, Richard Janssen, kondig de verrijzenis van de almachtige Fatal Flowers af, draai een puike nieuwe plaat in elkaar en maak een rondje door het land. “Ik zou mijn hand ervoor geven!!!”. Niet letterlijk natuurlijk, want het is lastig om met 1 hand mijn beurs binnenstebuiten te keren in je stalletje met ongetwijfeld kekke nieuwe Flowersprullaria. M’n ouwe shirts liggen trouwens klaar, dus wat mij betreft kan ’t losgaan! 🙂

Ps: mijn hartstochtelijk pleidooi voor de wederopstanding van Sh1ne komt binnenkort, gevolgd door Rex 🙂

Om te janken, zo mooi…