Alle KNMI-weeralarmen en donkere onweersluchten ten spijt bleef het gisteren – op enkele druppels tussen support act en hoofdact in na – droog in het Westerpark waar REM de Europese ‘leg’ van haar Accelerate-tour mocht aftrappen. En dat aftrappen gebeurde met verve.

Ooit (lees 1985, toen de aarde nog plat was) ontdekte ik REM toen ik – liggend in bed en al draaiend aan het tunewieltje op mijn audiosonic walkman – over een (vermoedelijk Amerikaans-Duitse) legerzender struikelde. ‘Can’t get there from here’ (zo bleek later; de toen nog onverstaanbaar zingende Stipe maakte het onmogelijk om iets van een titel te onderscheiden en ook de afkondiging van de dj ging verloren in de static noise van de AM-band). Van de weeromstuit heb ik die nacht vermoedelijk wakker gelegen. Ik herinner me dat ik de dagen erna tevergeefs in de plaatselijke bibliotheek op zoek ging naar nieuwe releases van een band waarvan ik de naam niet had kunnen verstaan en waarvan ik niet eens een titel kon reproduceren. Het waren de donkere decennia vóór de komst van internet. Tegenwoordig zit er tussen het moment van ‘hé dat is een verdraaid leuk deuntje’ en het in winamp laten draaien van het volledige oevre van onderhavige artiest slechts een paar minuutjes. Zelfs wanneer het gaat om een onbekende artiest met een onbekend deuntje. Een flardje van de songtekst googlen en hupsakee, klaar. Toen niet. Toen ging je teleurgesteld naar huis omdat het een onmogeijke klus bleek om in een papieren kaartenbaksysteem op zoek te gaan naar een onbekend nummer van een onbekende artiest.

Gelukkig was daar de Vara. Jan Douwe óf Henk Westbroek – de finesses van deze historie zijn me ontgaan – draaide een paar maanden later ineens Can’t get there from here. Van REM dus. REM. Rapid Eye Movement. Als een gek naar de RamBam in Oss. Kleding- annex platenzaak (ja heus). Of eigenlijk meer boetiek-met-platenhoekje. Doet er verder niet toe. Daar vond ik dan ook ‘Fables of the Reconstruction’. Fables of the Reconstruction/Reconstruction of the Fables bleek een parel. Met ook nog het melancholieke Driver 8 en het spannende Auctioneer erop. Ik zag mijn vermoeden bevestigd dat dit een heel bijzonder bandje was. Nog geen half jaar later kwam daar ineens Life’s Rich Pageant, nog altijd mijn favoriete plaat van Stipe cs. These Days, Superman, I Believe, Underneath the Bunker, Fall on me, Begin the begin. Gottegot wat prachtig. En wat was ik trots. Helemaal zelf ontdekt!

Met deze op eerste oog volkomen overbodige historische uiteenzetting kunt u zich wellicht het euforische gevoel voorstellen dat mij gisteren bekroop toen ik werd getrakteerd op These days, Driver 8 en nog meer ouwe meuk als 7 Chinese brothers en Pretty persuasion. Michael Stipe, Peter Buck en Mike Mills focusten zich dan wel op het nieuwe album Accelerate maar deden net zo soepeltjes een greep uit het verre verleden van de band. Dat het overgrote deel van het publiek van ná Out of time is werd overigens (pijnlijk?) duidelijk tijdens deze nummers. Ik zag veel opgetrokken wenkbrouwen en er was geen cursus liplezen voor nodig om ‘dit liedje ken ik niet!’ te herkennen. Veel mensen kwamen natuurlijk voor de toegankelijke hits als Losing my religion en Man on the moon. Dat ze die kregen was leuk maar niet meer dan dat. Ik had persoonlijk liever nog wat meer van Green gehoord (World leader pretend, Stand of Turn you inside out). Maar goed, nu niet gaan azijnzeiken over een werkelijk prachtige avond! Ik bedoel; Ignoreland, (Don’t go back to) Rockville, The One I Love, Orange Crush! Hoe lekker wil je het hebben? Nou dan!

Wat eergisteravond voor Doe Maar gold kan ik trouwens ook roepen voor REM: het nieuwe werk houdt het prima tussen het vertrouwde materiaal. Het voordeel van een album dat net iets meer dan een half uur duurt is dat je het bijna helemaal kunt spelen en dan toch nog anderhalf uur overhoudt! Briljant! Een concept dat Marillion met haar aanstaande dubbelalbum klaarblijkelijk niet hanteert 😉 Accelerate mag dan aan de korte kant zijn, er staan wél mooi twee instant-klassiekers op: Man-sized Wreath en Superserious Supernatural. Verraderlijk aanstekelijk, heerlijke backing vocals en makkelijk in het geheugen nestelende refreintjes. ‘Everybody here comes from somewhere’. Dat goldt zeker voor de Zuid Limburgers achter mij. Je moet érgens vandaan komen…

Naarmate de avond vorderde bleven de dreigende luchten niet meer dan dreigen. Het enige dat viel was de avond, zodat de videoperformance steeds beter tot zijn recht kwam. Complimenten aan de videomixer die prachtige shots van precies de juiste effecten voorzag. Het enige technische minpuntje was het volume; van mij had het een tandje harder gemogen. Ik vermoed dat er een grens lag aan het maximale aantal db’s om de Westerpark-omwonenden tevreden tehouden. Oh ja, 2e minpuntje: geen ‘It’s the end of the world as we know it (and I feel fine)’, de gedroomde afsluiter. Maar goed, zo houden we nog wat te wensen voor de volgende keer. En die kan wat mij betreft niet snel genoeg komen…

Meer fotootjes alhiero

Wish to meet each one of you
And you, me, you, if I can and I can
We have many things in common, name three (three, three, three)
I had a hat and it sunk, reached down,
Yanked it up, slapped it on my head

Setlist:
Living well is the best revenge
What’s the frequency, Kenneth?
Bad day
Drive
Man-sized wreath
Ignoreland
Accelerate
Walk unafraid
Hollow man
7 Chinese bros.
Driver 8
Houston
(Don’t go back to) Rockville
The great beyond
The one I love
Until the day is done
Let me in
These days
Horse to water
Orange crush
I’m gonna DJ

Supernatural superserious
Losing my religion
Electrolite
Pretty persuasion
Man on the moon

Naschrift: ik krijg Supernatural Superserious niet meer uit mijn winamp. Na een keer of 20 langs te zijn geraasd verklaar ik dit briljante nummer dan ook tot Zomerplaat 2008