Ach wat blijft het toch enig om fan te zijn van een band die niet alleen muzikaal zichzelf nogal eens wil vernieuwen maar ook de muziekindustrie zo nu en dan weer eens laat opveren. Marillion was een van de eerste bands die kracht van internet gebruikte om zich te ontworstelen aan het juk van de platenmaatschappij. Pre-orderen van albums (niet zomaar voorintekenen maar gewoon kopen terwijl de plaat nog gemaakt moet worden) is een concept dat de band tot een kunst heeft verheven. Met een bijzonder loyale fanbase die de hele aardkloot omspant is dat niet zo’n probleem. De communicatie tussen band en fans is 1 op 1. Geen ruis op de lijn. Geen graaiers in grijze pakken. Geen wurgcontracten. Geen bullshit. Gewoon prachtige muziek maken zonder verantwoording af te leggen aan wie dan ook.

Maar ook met het risico dat het uitblijven van verkopen je rechtstreeks in de portemonnee treft. En zelfs het voortbestaan van de band en de hele toko eromheen kan bedreigen. Hoewel Marillion al jaren kan vertrouwen op die grote groep fans – die voor elke uitgebrachte scheet blindelings de creditcard trekt – heeft de band door de jaren heen talloze pogingen gedaan om een ‘nieuw’ publiek te bereiken. Eergistermiddag werd een nieuwe – opmerkelijke – stap gezet op weg naar hopelijk nieuwe luisterende oren. De nieuwe plaat Happiness Is the Road is met een soort van shock & awe tactiek via downloads beschikbaar gesteld aan al die duizenden die ‘m reeds medio vorig jaar hadden gepre-ordered. Met het opmerkelijk verzoek om de dubbelelpee toch vooral maar te gaan sharen via p2p-netwerken. Een prachtige tegenstelling – zeker uit de mond van Lucy Jordache – manager van de band. Zei je downloaden dan kwam ze met een knuppel achter je aan. Pek en veren! Je mond werd met zeep gewassen.

Vanwaar deze 180 graden draai? Wel, de met ‘vriendelijke DRM’ uitgeruste drm-bestanden zorgen ervoor dat je een popupje te zien krijgt met een videoboodschap van de band zelf. Met vervolgens de keuze om een rechtenvrije versie van het nummer gratis te downloaden óf er wat voor te betalen. Wat de gek ervoor geeft. Het Radiohead-idee, zeg maar. Radiohead hanteerde echter een pull-strategie (gebruikers moesten naar een speciale website toe) en dat is voor een band van het kaliber Radiohead niet zo’n probleem. De actie van Marillion is gebaseerd op een push-tactiek: downloaders die geen intentie what-so-ever hebben om de website te bezoeken worden op deze wijze gedwongen om hun mailadres kenbaar te maken. Via een link krijgen ze dan alsnog de gewenste mp3. Ergo: Marillion heeft (hopelijk) een boel mailadressen erbij, waarvan in de toekomst misschien een heel klein gedeelte positief gaat reageren op mailings omtrent concerten, nieuwe releases, etc.

Het allerleukste van dit alles? HET IS EEN FUCKING BRILJANTE PLAAT!!!! Akkoord, Marillionfans hebben de neiging om op de eerste dag van een release nogal ongenuanceerd met superlatieven te gaan zwaaien, maar na een draaibeurtje of 10 kan ik inmiddels toch met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid melden dat de heren in het 30e jaar van hun bestaan (goh! echt? ja echt!) met een waar meesterwerk op de proppen zijn gekomen. Aangezien de band en de entourage eromheen me bijzonder na aan het hart liggen roep ik dan ook iedereen op om even naar http://www.musicglue.com/marillion te gaan. Voor een schamel e-mailadresje krijg je een geweldige plaat in je bezit. Via deze link kun je overigens gewoon de mp3’s downloaden. Mocht je thuis zijn in p2p-netwerken zoals Bittorrent: share dan ALLEEN de wma-bestanden en niet de mp3’s. Aub. Dank u.

Ps: de media pikken het verhaal ook op, zoals:
Nu.nl
Emerce
Marketingfacts