Dubbelalbums zijn de bom in 2008, naar het schijnt. Was daar eerst al het briljante Happiness Is The Road van Marillion, gisteren plofte Hallo Venrays nieuwste plaatje op de mat. 4 jaar na het bijzonder fraaie Vegetables & Fruit levert het Haagse trio een puike dubbelaar af. Dubbel in de meest letterlijke zin des woords; alle nummers staan er namelijk twee keer op. 1 x rauw, 1 x kaal. Plugged versus unplugged. Dat dit een verrassend én spannend concept is blijkt na een eerste draaibeurt. Disc 1 is hoekig, puntig, rauw, stomend (Ira, Woman, Right to know) maar ook fijnzinnig, klein en gevoelig (‘Freaky’ en ‘Why should I want you’ -> regelrecht terug naar de dagen van A Million Planes To Fly als u het mij vraagt).

Wat alle tracks gemeen hebben is een bepaalde graad van ‘catchiness’. Ijzersterke refreintjes die tegen wil en dank in je kop blijven zitten. De gruizige drums van Henk Jonkers, de overstuurde gitaarpartijen en het karakteristieke tegen-het-valse-aan gezang van Henk Koorn zijn verpakt in een dik half uurtje aan bijzonder smakelijke songs. Geen ellenlang uitrekken van een motiefje; nee gewoon in maximaal 3 1/2 minuut pats boem klaar. Tijdens de laatste drie nummers wordt alvast wat gas teruggenomen als opmaat voor de semi-akoestische tweede schijf.

Deze doet in veel opzichten denken aan de Twee Meter sessies van begin jaren negentig. Het kost enige moeite om in de akoestische versies hun versterkte tegenhanger te herkennen en dat maakt deze plaat dan ook zo leuk. Het is geen makkelijke unplugged sessie geworden waarbij het ontbreken van een gitaarsnoer het enige verschil is. Bijna alle tracks zijn volwassen (semi-)akoestische versies die in hun kaalheid net zo fier overeind blijven staan.

En hoe klinkt Hallo Venray anno 2008? Tja, als ik dan toch wat referenties moet noemen – nee niet Neil Young, zucht – dan zou ik dit keer Dandy Warhols (Leather on their soul) roepen. Of zelfs REM (het intro van Circles). Velvet Underground. Cracker voor mijn part. Maar bovenal op-en-top Hallo Venray. Met dit album bewijst Hallo Venray twintig jaar na dato nog steeds überrelevant te zijn in de nederlandse rockscene. Nu de Fatal Flowers nog en dan is de heilige drie-eenheid van weleer hersteld.

Afijn, kijkt u zelf even naar ‘Right to know’: