Nieuws uit Canada is deze weken vaak goed nieuws. Zo was de (ietwat uitgeklede) Canadese evenknie van het Marillionweekend afgelopen weekend een groot succes. Weliswaar zonder de knusheid van een compleet afgehuurd vakantiepark en met alleen drie avondvullende optredens (en naderhand Lucy’s disco, dat dan ook weer wel) hebben vele Canadezen en Amerikanen – en vermoedelijk wederom talloze wereldreizigers – eindelijk weer eens voluit kunnen genieten van Marillion. Het was mijn nét even iets te duur om het overstapje te maken…

Het andere goede nieuws kwam uit Kingston, Ontario. Zo ongeveer tegelijkertijd met bovenstaande happening zag de nieuwe plaat van The Tragically Hip het levenslicht. Ik ben ergens along the way de tel kwijt geraakt maar het moet toch ongeveer alweer het 12e studioalbum zijn van dit vijftal. Ik kan wel weer dat verhaal gaan vertellen over Jan Douwe Kroeske en het winnen van The Hips debuutplaat dankzij mijn bijdrage voor het item ‘de mini-elpee’ in zijn programma ‘Twee Meter De Lucht In’ ergens in 1990, maar dat doe ik maar niet. Ik geef liever ‘We are the same’ nog eens een zwengel.

The Tragically Hip is een stadionact van formaat in hun thuisland. In Europa heeft het nooit echt willen vlotten met de carrière van de heren, alhoewel er toch een redelijk grote schare aanhangers opdoemt als The Hip hier ten tonele verschijnt. Twee uitverkochte Paradiso’s op een rij is meer regel dan uitzondering. Optredens in den lande zijn meestal gekoppeld aan de release van een nieuwe plaat. Ik hou de concertagenda’s dan ook met spanning in de gaten. U mag mij altijd even mailen indien u al meer weet dan ik. Want dat ik daarbij wil zijn moge duidelijk zijn. Zeker met We Are The Same in het achterhoofd. Want het is wederom een prachtig werkje geworden. Nu zeg ik dat altijd bij een nieuwe plaat van The Hip – en ik heb dan ook altijd gelijk. Het is minder rock, meer folk, minder roll, meer country, minder pop. Maar niet minder toegankelijk. En zeker niet minder Hip. Slidegitaartje, trompetjes, strijkarrangementen, koortjes, akoestische snarenplukkerij; de hele santekraam. Maar dan toch weer wel overgoten met dat Hipsausje. Je hoort binnen 5 tellen dat Gordon Downie en de zijnen spreken. En hoe.

Hoogtepunten? Morning Moon, The Last Recluse, Coffee Girl, Queen of the Furrows. En oh ja: The Depression Suite! Goeiendag wat een track. Een 9 minuten tellend epos dat overigens opbeurender klinkt dan de titel doet vermoeden. De violen slaan je links en rechts om de oren. Overslaan: Frozen in the tracks. Vooralsnog…