Bent u ooit eerder zo mooi toegezongen door een computer? In Mare Frigoris klinken de bitjes en bytjes verrassend menselijk. Het is het sluitstuk van Spinvis’ nieuwste plaat. Vergeef mij de zoveelste schaamteloze plug van dit wandelende wonderkind, maar ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Spinvis hoeft niet eens een volwaardig album af te leveren om zijn meesterschap te etaleren. ‘Goochelaars en Geesten’ is een verzameling b-kantjes, rariteiten en liedjes-in-opdracht en als zodanig niet direct opvallend. Denkt u. Mare Frigoris kennen we toch al jaren? Och jawel, maar de aanwezigheid van andere parels als de titeltrack, ‘Medea’ en het door zijn zoon Gideon gezongen ‘Alles in de wind’ maakt het tot een must-have voor de Spinvisfan.

je weet toch hoe het is
vertrouw me maar
vertrouw me maar
je weet hoe ze zijn
zo langzamerhand toch wel

ik was je man
we zien elkaar later bij de haven
je weet waar het is
wacht tot het kan
denk eraan niemand is je vriend hier
die tijd is voorbij

Spinvis > Goochelaar en Geesten

Dit wordt een berichtje waarvan ik nooit had verwacht dat ik het zou schrijven. Het is 1988. Zanger Fish verlaat Marillion op het toppunt van haar roem. Fish gaat na stevige onenigheid solo verder, Marillion krijgt een half jaar later in Steve Hogarth een waardig leadzanger ervoor terug. 2007. Gisteren. Fish speelt op een festivalletje in Aylesbury, de thuishaven van Marillion. 3 x raden wat er dan in de toegift gebeurt…

‘Some old friends of mine’… Onaangekondigd, hoewel de geruchtenmachine op volle toeren draaide. Volwassen kerels van in de 40 staan voor het podium te janken. Het internetforum kraakt en beeft. Zou het dan toch? Dat waar mening (voornamelijk stokoude) fan tegen beter win al bijna twee decennia op hoopt?

Nee natuurlijk niet. Het was een prachtige samenloop van omstandigheden. 5 heren die na zoveel jaar weer door één deur kunnen besluiten in een opwelling 1 nummertje samen te doen. Market Square Heroes. Omdat het festival juist op dát Market Square gehouden werd. Niks geen reunie. Gewoon ‘having a brilliant laugh’, om manager Lucy te quoten. En daarna gewoon weer hupsakee, business as usual. Fish gaat z’n nieuwe album ‘The 13th Star’ voor het voetlicht brengen, Marillion gaat nog wat schrijven voor album nr. 15 en H….. ja waar was Hogarth eigenlijk? Die zat in Duitsland. Want waar menig forumschrijver zich zorgen maakte over hoe H. dit allemaal wel niet zou vinden, stond onze sympathieke vriend doodleuk zijn solo-ding te doen voor een enthousiast publiek in Keulen. Maar niet nadat hij eerst zijn bandgenoten ‘all the fun in the world’ had gewenst met hun 5 minuten durende trip down memory lane…

Van mobiele telefoonverkopert tot wereldster. In 3 weken tijd. Da’s het klassieke krantenjongenverhaal, maar dan in turbo-overdrive-mode. Als je een hele zaal publiek én een van de juryleden van Britain’s Got Talent (een van vele talentenjachten waar monheer Cowell een dikke vinger in de pap heeft) aan het janken krijgt dan moet je wel wat in je mars hebben.

Teveel gezegd? Ik weet niet wat de hoofdprijs precies was, maar als het om harde pecunia gaat dan gok ik dat Paul Potts de eerste duizendjes gaat kapotslaan bij een orthodontist. Daarna langs Oger of Boss voor een iets kekker kloffie. De dag mag ie dan afsluiten met een vluchtje richting Maison Pavarotti om die uitgezakte troubadour van zijn troon te schuiven. Er kan er maar 1 de beste zijn. Kippenvel? Mwa…

Op oranje springende verkeerslichten. Afslag Helvoirt, N65. De zon laag, dreigend onweer kruipt naderbij. 3FM duwt me langzaam voort op weg naar huis. Iets met Coen en Sander. De reis kabbelt rustig voort. Totdat de nieuwe megahit wordt ingestart. Troetelschijf, alarmplaat, enfin iets in die geest. Ineens rij ik door een tunnel. Troebel links en troebel rechts. Voor me breekt de inktzwarte lucht open en daalt er een gouden waaier van zonnestralen neer op de Bossche Broek. Ik mis de aankondiging – en van de weeromstuit de afkondiging ook. De website brengt soelaas, eenmaal thuisgekomen. De nieuwe van Saybia. Angel. Dat kan geen toeval zijn. Gottegot, het mooiste refreintje van dit jaar. Nu al. Wat zeg ik? Misschien wel van ooit. Van engelen en horen zingen. Klikkerdeklik en vervolgens de metert even naar 52 seconden (of 3:32 als die van u af-in plaats van optelt) schuiven. Wonder-, wonderschoon.

“Never felt so alone
Stripped naked and cold to the bone
Lost my faith in her on my own
With no queue by the door to my home”