“If we found a way to do a convention in the US and say we did it 2 weeks after the Holland convention in 2009 – my question is (especially to all the Americans present) – would you go?”

Ik roep al sinds mijn eerste bezoek aan de States dat ik zeker nog eens terug moet. Las Vegas staat hoog op mijn lijstje; de totale idiotie van deze stad is bijzonder verslavend. Op een of andere manier komt het fonds Back-To-Vegas-For-At-Least-A-Week echter maar niet van de grond (toch, Dave?). Echt concreet zijn de plannen dus nog niet. Misschien heb ik een duwtje in de rug nodig? Ik ken toevallig 5 heren uit Engeland die doorgaans erg goed zijn in het leegschudden van mijn portemonnee.

Lucy (de manageur van Marillion) heeft op het Marillion Online Forum het proefballonnetje uit de 1e alinea opgelaten om de Amerikaanse fans (die doorgaans pech hebben omdat de band niet al scheutig is met bezoekjes aan dat continent) te verblijden met een Amerikaanse editie van het Marillionweekend. Niet als vervanging van het 5e worldwide convention in ons eigen Port Zélande in 2009, maar als een toegift. Een soort dependance zeg maar. Leuk voor die Amerikanen die om diverse redenen de sprong naar Europa nooit kunnen maken. En tevens leuk voor ondergetekende, die in dit plan een briljant excuus ziet om alsnog naar de US te gaan.

Helaas schuilt er een addertje onder het gras. Die Amerikaanse versie van ’t Marillionweekend zal – om allerlei ongetwijfeld legitieme redenen – alleen een paar weken na de Nederlandse versie kunnen worden gehouden. Ik vrees dat het thuisfront op dit punt gaat tegensputteren (volkomen terecht, overigens). M’n postbankrekening zal overigens tegen die tijd ook aardig uitgeput zijn (hoewel de dollar historisch laag staat) en ook mijn vakantiedagen zullen vermoedelijk niet toereikend zijn voor al deze festiviteiten. Ik bedoel, je hopt niet alleen voor een lang weekendje over de grote plas. Een beetje afhankelijk van de locatie natuurlijk, want een Marillionweekend in het hartje van de Sonoran Desert bij Phoenix (40 graden in de spaarzame schaduw) is niet zo aanlokkelijk als bijvoorbeeld in dit prachtige Konoctiharbor resort in Noord Californië.

Op dit moment lijken er dus nog iets te veel beren op de weg naar de States. Maar wat niet is kan nog komen…

Het feit dat ik (nog) geen kaartje heb wordt met de dag pijnlijker. Our Love To Admire is immers een prachtplaat geworden en Interpols derde zal waarschijnlijk de hoofdmoot vormen van het concert dat ik wellicht moet missen. Absolute klappers zijn The Heinrich Maneuver en No I in threesome.

Sound meets sound, babe
The echoes they surround
And know that we need is one thing
Now what is there to allow

Mocht u over een kaartje struikelen dan weet u waar u moet zijn.

Prachtig wrang en misleidend opgewekt. Toch gaat de zon er hier spontaan van schijnen. Genialiteit van de lage landen.

Spinvis > Wespen op de appeltaart

De kogel is door de kerk. Alhoewel 20 maart 2009 nog een heel eind van ons verwijderd is, kan ik de liefhebbert verheugen met de melding dat rondom die datum het fameuze Marillionweekend zijn 5e editie gaat beleven. Wederom in ons eigen CenterParcs Port Zélande. Hoera? Hoera!

Eenmaal teruggekeerd van dik twee weken vertoeven in het Franse landje F. viel de deksel koud op de neus. Interpol in 013 stijf uitverkocht. Waar ze twee drie jaar terug amper de Willem II in Den Bosch konden vullen is het nu zover dat het New Yorkse gezelschap een half jaar van tevoren 2300 lieden heeft kunnen verleiden tot het kopen van een kaartje. En ik hoor daar dus niet bij. ‘Dat zal zo’n vaart niet lopen’ hoor ik mezelf nog fluisteren op de dag van de voorverkoopstart – vlak voordat ik mijn Astra Station met aangekoppelde Trigano vouwwagen richting Autoroute du Soleil navigeer. Nou, wel dus. Op zich niet zo raar; de band heeft met The Heinrich Maneuver nu al de prijs ‘leukste single van 2007 te pakken’. ‘How are things on the west coast?’. En ook de derde boreling ‘Our love to admire’ mag er zijn. Puntig, catchy en stuk voor stuk appel-valt-niet-ver-van-de-Interpolboom. Eindelijk dus de grote doorbraak? Iets waar ik altijd al op heb gehoopt, ook toen er nog slechts een halve paardekop gehoord had van dit aardige bandje? Het zal wel. Al die newbies pikten zomaar voor mijn bevallige neus de kaarten weg. Ik pleit nu, per direct en met terugwerkende kracht, voor een soort ancienniteitsbeginsel in ticketservice-land. Oude fans eerst, zal ik maar zeggen. Lees maar hier, uit begin 2003. Dus de laatste snotneus van 15 die een kaartje kocht verwacht ik morgen bij mij op de stoep, in de linkerhand een fonkelend toegangsbewijs tot 013 en in de andere een kolossale bos bloemen. Vergezeld van welgemeende excuses, dat moge duidelijk zijn. En dan snel wegwezen, hupsakee.

Of ik zal binnenkort maar eens heel hard midden op Marktplaats gaan staan schreeuwen of er nog kaarten over zijn, dat levert misschien iets meer op…

Maar na figuurlijke regen komt figuurlijke zonneschijn (letterlijk gezien valt het hier momenteel immers met bakken tegelijk uit de hemel). Op 9 december mogen we namelijk weer naar het illustere Rijssen reizen (ik gok op de Lucky en Co?) , op 11 december naar Amsterdam (ik gok op Paradiso?) en ook op 12 december naar Amsterdam (ik gok weer op Paradiso?). Marillion dus. De data zijn bevestigd, de locaties nog niet.