1985, ergens in februari moet het zijn geweest. Jongerensoos De Meule was op de vrijdagavond voor carnaval het traditionele toneel van het jaarlijkse schoolfeest. Naast de verplichte polonaisekost van Arie Ribbens, Andre de la Dune en Havenzangers was de diskjockey (die heette toen nog zo) niet te beroerd om de naald af en toe eens te laten zakken in de groef van wat steviger vinyl. Ik was vijftien Рbijna zestien Рen werd op die bewuste avond door ̩̩n nummer in de wereld van de alternatieve muziek geslingerd. En dat nota bene midden in al dat carnavalesk geweld.

Het is 22 jaar later. In een zinderende Melkweg in Amsterdam sta ik tussen veelal mannen en vrouwen van dezelfde leeftijd die ruim twee decennia terug op ongetwijfeld ongeveer gelijke wijze kennis moeten hebben gemaakt met The Cult. ‘She sells sanctuary’ loeit, nog net zo bezeten als tijdens die avond van weleer, als toegift door de met 1500 mensen stijf uitverkochte zaal.

The Cult is terug. En hoe. Zelden was Ian beter bij stem, zelden waren de gitaarposes van Billy zó klassiek en zelden hadden de heren er zoveel lol in als gisteravond. De door mij bezochte concerten van vorig jaar in Tilburg en Londen stonden voornamelijk in het teken van ‘hallo-daar-zijn-we-weer-terug-van-even-weggeweest-en-herinnert-u-zich-deze-nog?’. Dit keer stond er echter een heel andere Cult. Een Cult dat wilde laten zien dat ze nog steeds ‘ass kicken’ en niet mogen worden afgeschreven als de zoveelste (minder geslaagde) jaren tachtig wederopstanding.

Naast de verplichte nummers als Wild Flower, Love Removal Machine, Rain en Revolution (in akoestieke uitvoering, zeer bijzonder) waren het vooral de verrassingen die de avond zeer bijzonder maakten. Horse Nation – in Londen werd door Billy nog alleen het introotje gespeeld – was de opener van de avond, gevolgd door Nirvana. Een spontane ‘Sun King’ – op verzoek van iemand in de zaal en vermoedelijk sinds begin jaren negentig niet meer gespeeld – was mijn persoonlijke highlight. In september ligt de nieuwe plaat bij de cd-boer en het nieuwe nummer ‘I Assassin’ was er een om de vingers bij af te likken. Kom maar op met die plaat. En kom maar op met die nieuwe tour. Astbury heeft zijn bijbaantje als zanger van The Doors (Riders on the Storm, zo u wilt) aan de wilgen gehangen om zich weer volledig op The Cult te richten. Hoera, zeg ik dan.

De Meule bestaat inmiddels niet meer, de opvolger Zaal 3 is volgens mij ook al ter ziele. Maar de geest van die ene carnavalsavond waarde gisteren rond in onze hoofdstad. En hoe.

Er zijn wat fotootjes gemaakt, die komen er nog aan alhier te bezien.

The Cult @ Melkweg Amsterdam 17-06-2007

Horse nation
Nirvana
In the clouds
Fire woman
The witch
Spiritwalker
Wonderland
Star (acoustic)
Revolution (acoustic)
Rain
I assasin
Phoenix
Wild flower
Rise
Love removal machine

Sun king
Edie (electric)
She sells sanctuary

En hups, zo heb je ineens weer een hitje. Marillion komt in de mega top 100 binnen op… nummer 6. Is het toch niet voor niks geweest, de aanschaf van die driedubbele dubbele A-kant. Ik vrees echter dat het plaatje volgende week al weer verdwenen is danwel ergens naar de krochten van de hitlijst is gezakt.

Een driedubbele dubbele A-kant single? En dat ook nog eens van (imho) niet bijster goeie tracks van Somewhere Else? Alles voor de hitlijst, verzuchten wij. Als het om Marillion gaat ben ik echter niet te beroerd om die hele meuk blindelings te bestellen. Benieuwd wat dit de komende week gaat opleveren aan media-exposure. ’t Zal wel weer niks worden, want of ze het succes van 2004’s You’re Gone kunnen evenaren lijkt me sterk.

Gelukkig bevat de ‘Thankyou, whoever you are / Most Toys’ tandem-trio (ik weet niet of de platenindustrie een betere naam heeft bedacht voor een dubbele A-kant die in drie formaten wordt uitgebracht) het prachtige Circular Ride. Een nummer dat niet had misstaan op Marbles of Somewhere Else. Ik kan zo een paar tracks aanwijzen die ik daar blindelings voor zou willen schrappen.

Als ik de woorden Marillion én Port Zélande in één zin uitspreek dan weet de echte liefhebbert al hoe laat het is. Juist! Koud vier maanden na het Marillionweekend IV druppelen vanuit hoofdkwartier UK de eerste berichten over editie 5 binnen. Dat ik bijkans met de ogen gesloten (alhoewel ik ze toch even open bij R’dam, altijd lastig) naar Port Zélande kan rijden komt over een-en-drie-kwart jaar bijzonder handig uit, want we kunnen ons op gaan maken voor het vieren van het conventielustrum op Hollandse bodem! ’t Is nog even koffiedik kijken voor wat betreft de exacte data, maar ik kleur de 20e maart 2008 2009 alvast met voorzichtig potlood in mijn agenda. Marillionweekend 2009, opnieuw in Centerparcs Port Zélande. Ik zeg driewerf hoera!

Over sommige dingen hoef je niet lang na te denken. Als het iets te lang duurt voordat Tragically Hip openheid verschaft in het tourschema dan grijp je gewoon de tweede de beste mogelijkheid om weer eens naar een stad van wereldformaat af te reizen. Steve Hogarth gaat weer een van zijn befaamde solo-optredens geven, ditmaal medio september in een Montmartres theater. Parijs, voor de leken. Mijn favoriete stad. Ok, gedeeld eerste met Las Vegas, maar toch. Zo gezien, zo beslist en zo geboekt. Dat ie waarschijnlijk ook nog naar NL komt zal ons worst wezen. Het bijkans traditionele (want immers 3e) lang-concertweekendje-buitenland is geregeld. Met Briljantje natuurlijk. Wie anders.