Na 3,5 jaar is het beestje afgeschreven. Hij functioneert nog, daar niet van. Nog even luidruchtig als in zijn prille begin (voornamelijk omdat ik te lui was om een handjevol stillere ventilatoren in mijn pc te mikken). Ik kan u mezelf echter verheugen met de melding dat het tijd wordt voor een wat snellere computer. Processormatig voorzien van Intel Core Duo 2.4Mhz, voortgetrokken door 2GB intern geheugen en 1TB aan schijven. Natuurlijk draaiend onder Vista. Mocht u mijn schrijfsels binnenkort niet meer kunnen bijbenen, dan weet u bij deze hoe dat zo komt.

Tja, moeten we nu blij zijn met het feit dat Marillion weer op Pinkpop mag gaan spelen? Aan de ene kant is een festival waar enkele (tien?)duizenden mensen op af komen natuurlijk altijd leuke exposure. Maar als u weet dat het hier Pinkpop Classic betreft, een nieuw initiatief van Jan Smeets om de wat oudere popliefhebbert naar zijn Megaland te lokken, dan ziet het plaatje er wat anders uit. Zo staan er allemaal – met respect – oude lullen op de affiche. Status Quo bijvoorbeeld. Steve Harley. Wishbone Ash. En Mink DeVille. Die is overigens nog wel verantwoord, want samen met Marillion is hij de enige act die tussen toen en nu nog gewoon lekker muziek is blijven maken. De rest is op zijn minst ontbonden geweest, gepensioneerd of nog erger. En aangezien Marillion zich tegenwoordig – zelfbenoemd – schaart tussen Keane, Radiohead, Talk Talk of Massive Attack is het op zijn minst gezegd een vreemde keuze om op een aanbod van dit golden oldies-gebeuren in te gaan. Marillion zal vermoedelijk een ietwat vreemde eend in de Limburgse bijt zijn. Maar goed, letterlijk nemend heeft Jan Smeets natuurlijk het gelijk aan zijn zijde, want in 1984 stond Marillion al eens op de bill van Pinkpop. En dat was immers het criterium. Tsss, is het al weer 23 jaar geleden? Bij nader inzien lijkt de contractering van Marillion ineens een hele logische keuze… 🙂

Hosanna! Ditmaal hoef ik het Kanaal niet over voor The Cult. We kunnen naar The Who, alwaar Ian A. cs. het voorprogramma verzorgen. Of naar de Zwarte Cross. Ja, heus. U snapt wel dat wij deze beide opties om begrijpelijke redenen links laten liggen en opteren voor zondag de 17e juni. The Cult in de Melkweg. Hoera.

Vanuit de rokerige clubs terug naar het theaterpluche. De Spinvisliefhebber kijkt daar niet van op. Integendeel, hij kijkt uit naar de (zoveelste) verandering van setting. De switch over en weer is voor Erik de Jong en zijn illustere gevolg immers een hele natuurlijke. Zijn vermogen om nummers om te katten naar een voor de speellocatie geschikt arrangement is van ongekende weerga. Met hetzelfde gemak komen de liedjes tot hun recht in zowel de muisstille ambiance van het theater als de lawaaiierige clubs. SpiV hoeft er alleen een ander template over te leggen en het werkt. Zo rockte de voorbije Dagen van gras, dagen van stro clubtour de pan uit, terwijl de daaraan voorafgaande theateroptredens van een bijzonder intiem karakter waren. Om zijn publiek (maar vooral zichzelf) te kietelen weet Spinvis zijn oevre continu in een nieuw jasje te steken. Voor iemand wiens carriere pas vijf jaar terug begon is dat vrij opzienbarend. Het zolderkamergeknutsel waarmee het allemaal begon evolueerde de afgelopen jaren via aarzelende gitaarpartijtjes en dito zang in relatief korte tijd naar een geoliede Spinvistrein, voortgestoomd door een zevental begenadigde muzikanten met Erik de Jong onbetwist aan het stuur.

De allereerste incarnatie van de Spinvisband, het oude mannenclubje met onder andere Louis DeBij, Han Reiziger en papa De Jong, blijkt in retrospectief niet meer dan een aandoenlijke poging om zijn electronicapop op het podium te kunnen neerzetten met echte instrumenten. Een aantal leden is overgebleven (Jan van Eerd, Lucas Oldeman), maar met de komst van Saartje van Camp en Arjan Witte) blijkt er ineens een zeer stabiel muzikaal fundament te liggen dat zijn hand niet omdraait voor welke muzikale uitdaging dan ook. En die zijn er. Te veel om op te noemen.

Afgelopen donderdag stond Spinvis cs. in de concertzaal van het Tilburgse Theater om zijn ‘Een ochtend in het heelal‘ op te voeren. Vertrouwde nummers, oude nummers en nieuwe nummers, allemaal in een ander jasje. Alleen Flamingo en Dag Een kwamen in de buurt van hoe ik het kende van de plaat. Aan de oevers van de tijd begon bijvoorbeeld op een acoustische gitaar. De eerste noten hou je je hart vast in de vrees dat dit werkelijk prachtige liedje om zeep gaat worden geholpen door Spinvis’ vernieuwingsdrang, maar een fractie later besef je dat het minstens zo mooi is. Blijft. Wordt. Hoe je het ook moet noemen. De ‘tussendoortjes’ Wespen op de appeltaart en Dag Een pastten prima in de set (een banjo is best leuk op zijn tijd) en de terugkeer van een gedeelte van Lotus Europa werd door ondergetekende zeer gewaardeerd.

Geen kritiek dus? Ach jawel, de uitzondering die de regel bevestigt moet er ook zijn. Bagagedrager is van origine een prachtig melodieus nummer dat zelfs tot meezingen uitnodigt. De 2007-versie wordt gekenmerkt door een grote nadruk op het ritme, gelardeerd met wat disharmonische klanken die het niet eenvoudig maken om er het origineel in te horen. Daarnaast is het wegvallen van de diverse soli ook wel jammer. Saartje die haar ziel en zaligheid in haar cellospel gooit, of Jan van Eerd die zijn vier vibrafoonstokjes virtuoos laat wapperen. Maar dat zijn slechts kleine smetjes op een verder perfecte avond. In het heelal.

De virtuele verhuisdozen staan klaar. Nog even en u hoeft niet meer naar Hong Kong voor het bezien van deze site. Leverde toch altijd wel een beetje vertraging op, die reis naar de andere kant van de aardkloot. Welnu, over een paar dagen krijgt dit log dan na een jaartje of 6 zijn eigenste url. www.stationtenderness.nl. U had het zelf ook kunnen verzinnen, vermoedelijk.En passent verhuist ook de rest van de meuk (waaronder het Kekkewoordenboek en de site van m’n koters) naar weer een andere url. Dat hoort u nog. Het vinden van een adequate url is welhaast een zwaardere bevalling dan het vinden van een naam voor een kind…

Update: welkom op de reïncarnatie van StationTenderness! Dit keer gewoon via haar (of zijn, geen idee wat het geslacht van een website is) eigenste punt nl. Dat nog niet alles aanwezig is (lees: foto’s en hitlijsten) heeft te maken met de migratie die in stapjes zijn beslag krijgt. Eerst het log, de rest van de meuk volgt nog. Ik hou u op de hoogte. StationTenderness wordt overigens sinds vandaag voor u via WordPress gemanaged. Na Greymatter en vervolgens MovableType blijkt WordPress een veel handigere partner.