Waar was ik? Nou, waar niet! Ik was op 10 kilometer hoogte, in de zevende hemel en met de beide poten op de grond. Ik vertoefde in kleine zalen, in middelgrote zalen en heul grote zalen. Ik keek naar een band die binnenkort geen band meer is, naar een band die al heel lang een van ‘mijn’ bandjes is en live nog steeds verplettert én ik keek naar een band die na 29 jaar nog steeds 20.000 dolle Spanjaarden (en niet geheel toevallige toeristen) op de been brengt. Ik zat in een dikke jas, door wind en regen op weg naar Paradiso maar een paar dagen eerder net zo makkelijk in een t-shirtje op weg naar de Montjuïc in het Barcelonesque plaatsje B. Oftewel: ik was overal en nergens. Deel 1.

Johan dus. Op het moment van schrijven bestaat dit fijne Nederlandse gitaarbandje bijna niet meer. Net voor kerstmis is het finito. Na 19 jaar is het dan welletjes geweest. Althans, voor frontman – en enig vast bandlid door de jaren heen – Jacco de Greeuw. Voor mij had ie het nog wel een poosje mogen rekken. Johan maakte Excelsior groot en andersom. Bejubeld en bewierrookt om hun met aanzienlijke tussenpozen verschijnende werkjes als Pergola en THX. Het optreden in Tivoli op 23-10-2009 was een komen en gaan van al dat moois, zoals She got a way with men, Day is done, Oceans. Dag Johan. Bedankt.

The Pixies in de HMH. 5 jaar na dato terug met een verjaardagspartijtje ter gelegenheid van 20 jaar Doolittle. Resultaat? Een prachtige show met ondefinieerbare ballen boven het toneel, een schitterend led-scherm als podiumdoek, Doolittle als rode draad, alle b-kantjes die daarbij horen en nog wat greatest hits. Dat de b-kantjes niet altijd even spannend waren bleek wel uit de afsluiter van de 1e toegift (Into the white), toen half Amsterdam Zuid aan het oog onttrokken werd door een immens rookgordijn en mevrouw Deal haar teksten ongezien in de microfoon kon neuzelen. Kleine misser. Ook raar was dat tijdens de 2e toegift het zaallicht aanbleef. Maar goed, er is wel meer raar aan The Pixies. Monheer Black heeft geen enkel woord gewisseld met de zaal. Zwaaien kan hij daarentegen erg goed. Kim was alleen maar bezig met het uitzoeken of een zojuist gespeeld nummer op kant 1 danwel kant 2 van de plaat stond. De heer Santiago had enkel oog voor zijn snaren. Gelukkig waren er de soms angstaanjagende, soms bijzonder grappige filmpjes op het led-doek die voor de nodige afleiding zorgden.

De rest van de setlist was overigens verre van misselijk met als hoogtepunt Isla de Encanta, Gigantic en Gouge away. Dat nummer lijkt tegenwoordig een stuk populairder te zijn geworden nadat is gebleken dat Curt Cobain – na het horen ervan – besloot dat hij ook zo’n nummer wilde schrijven. Dat dat resulteerde in Smells Like Teen Spirit is inmiddels een voor iedereen verplicht popfeitje. Oh ja, en natuurlijk Hey!:

Ergo: een prachtige avond die wat langer had mogen duren. Maar ja, als je het volledige oeuvre van Frank Black cs. achter elkaar zou spelen ben je in een dikke 2 uur wel ongeveer klaar. Wellicht een tipje voor de volgende sell-out tour?

Het is een beetje druk. Marillion in Eindhoven, Marillion in Heerlen, The Cult in Amsterdam, The Pixies in Amsterdam. Allemaal binnen een dag of 6. Tussendoor behoeft het door mijn eega uitgegeven boekje nog enige aandacht, in die zin dat de administratieve afwikkeling daarvan voor een deel bij mij rust. Deze keer dus geen uitputtende analyses van deze concerten. Geen puf voor.

Marillion in Eindhoven was wat rommelig en de plek op het balkon zorgde ervoor dat het geluid niet altijd even uitgebalanceerd was. Cannibal Surf Babe op de setlist! Hoera! Het was een heerlijke avond die van begin tot eind boeide.

Dat het allemaal eigenlijk nog wel veel beter kon bleek de dag erna. In Heerlen lieten wij ons omringen door Limburgers, Oostblokkenaren en zelfs een handjevol Amerikanen dat de oversteek naar – of all places – Heerlen had gemaakt. ‘Hello from America’ schreeuwt dat soort lui dan natuurlijk graag door de zaal. Vandaar dat ik het wist. We zaten op rij 7, dat zal ook hebben meegespeeld in de betere beleving van de avond. We kregen zomaar ineens een extra toegift erbij. Het laatste kwartier hebben we overigens staand doorgebracht, ook een leuke ervaring in een theaterzaal. Three Minute Boy werd leuk meegeneuried door de ruim 1000 man publiek. Hoogepunt? You’re gone! En Estonia natuurlijk.

Na deze overdaad aan akoestische muziek werd het tijd voor wat nostalgisch gerammel met gitaren. The Cult trad op zondagavond aan in de HMH met een integrale vertolking van hun – zeggen velen, ik ben het gedeeltelijk met ze eens – beste plaat ‘Love’. U weet wel, met ‘She sells sanctuary’, ‘Rain’ en ‘Revolution’ daarop. Het album is bijna 25 jaar oud (joh! we worden oud!) dus reden voor een feestje. Ik realiseer me nu ineens dat dit een unieke reeks concerten is danwel wordt: vier concerten die beginnen met de integrale vertolking van een plaat. Tenminste, The Pixies gaan Doolittle doen vanavond en ik gok er op dat ze de volgorde van de plaat gaan aanhouden. Anders moet ik hierop morgen dus nog terugkomen…

Ian zingt nog steeds maar halve teksten maar wat dondert het. Himmel niks. Billy Duffy zwiepte zijn Gretsch van links naar recht, gooide molenwiekjes eruit op zijn Les Paul en het kwam allemaal goed. Een kostelijke duik terug naar 1985 met nog nooit eerder live gehoord spul, zoals Black Angel. Deel twee van de set leverde de verplichte greatest hits op met Love Removal Machine, Wild Flower, Sun King. Rise (oeh!) en Dirty Little Rockstar waren slechts 2 vertegenwoordigers van de Cult van het nieuwe millennium. Jammer, want er zit genoeg smakelijk materiaal tussen dat het had verdiend om gehoord te worden. Maar als je de avond ophangt aan een album uit ’85 zit 80% van het publiek niet te wachten op het laatste werk, vermoed ik. Het was mooi zo. Er was nog even sprake van een gang richting Brussel a.s. vrijdag waar de heren de Ancienne Belgique gaan bespelen, maar dat wordt me toch iets te gortig. Niet alleen Love is op leeftijd 🙂

Vanavond dan ook nog maar even The Pixies. U hoort nog van me.

Is het nou een volwaardig studioalbum, een verfrissende akoestische duik in Marillions eigen back catalogue of een ordinair zoethoudend tussendoortje voor de veeleisende fanbase? Drie verschillende kwalificaties die van toepassing zouden kunnen zijn op ‘Less Is More’, de zojuist uitgekomen nieuweling van Marillion. Ik moet toegeven dat mijn eerste reactie – een handvol maanden geleden toen de plannen rondom dit akoestische album bekend werden gemaakt – razendsnel zwabberde van de een naar de ander. Ouwe meuk in een nieuw jasje? Een goedkoop intermezzo op weg naar een vermoedelijk moeilijke bevalling van het volgende studioalbum? Of toch de ultieme gelegenheid om enkele – in Marillions ogen nooit ‘af’ zijnde – tracks in een nieuw fris jasje te steken? Ik wist het niet. Zelfs niet toen ik enkele weken het voorproefje ‘Hard as love’ hoorde. Vlees noch vis, in mijn ogen. Het haalde het in de verste verte niet bij het origineel. De spanning die via RacketTV opgebouwd had moeten worden bleef uit. De teasende soundbites deden mij niet veel. Ik hield mijn hart vast.

Vanavond kwam ie dan officieel uit. Vooraf bestellen bij marillion.com betekent het voorrecht om hem één dagje eerder ook te mogen downloaden. Na de eerste (toegegeven, iets te slordige en gehaaste) draaibeurt was er een soort van teleurstelling. Leuk zo’n akoestische gitaar, maar na een nummertje of drie gaat dat toch een beetje vervelen. Ik lag bijna op mijn knieën, smekend om een Stratocastersolo. Het deddelde en doedelde allemaal een beetje voort. Pianootje hier, tingeltangel daar. Ik hield mijn hart vast voor komende woensdag en donderdag. Kunnen de stoelen in Muziekcentrum Frits Philips en Parkstad Limburg Theaters ook in de ligstand? Een soort van bijna-paniek maakte zich van mij meester. Totdat ik na draaibeurt 1 op het lumineuze idee kwam om de volumeknop eens een zwiepert te geven. En het basniveau een reepje op te schroeven. Vrouw niet thuis, kids in diepe slaap; geen belemmeringen dus. Het was een ingeving die mijn luisterfeestje op het nippertje redde van een te vroeg einde. Ineens waren daar de verschillende instrumentjes, de harpjes, de orgeltjes, de toeters en bellen. Net op tijd. Een zoetgevooisde H, het heldere gitaarspel van Rothery en Trewavas (wie nu precies wát speelt op welke momenten zien we volgende week wel). De drums zijn dienstig, nergens spectaculair. Kelly hoeft zich nergens te buiten te gaan aan vingerbrekend keyboardspel. Het zit goed in elkaar en ook de geluidskwaliteit is prima. De heren hebben zich de vrijheid gegund om de wat minder handige passages (zoals de eclectische keyboardsolo uit Interior Lulu) gewoon te schrappen. Er wordt wat gestoeid met maten (zo krijgen Quartz en 21C halverwege een driekwarts intermezzo) en met arrangementjes. De ene keer klinkt het nieuw (het nieuwe outro van Out Of This World is op zijn minst zo mooi als die van het origineel), de andere keer blijft het niet echt hangen (hebben we The Space in deze incarnatie niet in 2001 al eens gehoord?). Oh ja, en héél af en toe mag Rothery inpluggen voor een minuscuul electrisch solootje zoals in Quartz. De ‘hidden’ track (Cannibal Surf Babe) steekt overigens met gemak één van de andere alle andere tracks naar de kroon. Prachtig! Er staat overigens ook 1 écht nieuw nummer op. Nou ja, It’s not your fault was een overblijfseltje van de Happiness Is The Road schrijfsessies en dat is wel te horen.

Ach, al met al is het best een leuk werkje geworden. Dat vermoedelijk ook nog wel zal groeien. Een beetje net als The Hazards of Love van The Decemberists. Na de eerste beurt denk je ’tja’. En na 20 keer kun je je niet meer voorstellen dat dat je eerste reactie is geweest. Eén sentiment blijft overigens aan het eind van L=M wel fier overeind staan: het gaat niet los. Nergens culmineert het in een orgastische climax. Hard As Love doet aan het eind een voorzichtige poging, maar de voor Marillion zo karakteristieke gang naar een hoogtepunt wordt nergens gemaakt. Zo zal het volgende week ook zijn tijdens de concerten. Waarbij ik me afvraag wat de heren dan überhaupt nog meer gaan spelen, gezien het feit dat L=M de 58 minuten net niet aantikt. Ik vermoed dat ze gaan putten uit de Los Trios doos? Ach, voor één keer vergeef ik het ze wel. Ik zal mijn handjes vermoedelijk wel weer stukklappen. Maar volgende keer weer gewoon lekker normaal doen, hè jongens? Goed zo.

Kan een rockopera anno 2009 de Plaat van het Jaar opleveren? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. The Hazards of Love van The Decemberists draait hier in huize al maanden zijn rondjes en nog steeds neemt ’t werkje in indrukwekkendheid toe. Het hoe, wat, waarom en wanneer van The Hazards of Love laat ik even in het midden. Er zijn er genoeg die daar prettiger of uitputtender over hebben geschreven. De tekst doet me niet zoveel; ik ben zelf eerder muzikaal ingesteld. Dat achterliggende verhaal over ene Margaret zal allemaal wel. Maar die muziek. Och gottegot, die muziek. Ik hoor vleugjes Floyd, Okkervil River, Hip en zelfs snufjes Roosbeef. Maar ik heb dan ook een redelijk levendige fantasie. Bovenal hoor ik een gedreven Colin Meloy die met zijn meer dan capabele gezelschap een zeventiental fantastische nummers ten gehore brengt. Dat het ook nog leuk samenhangt is mooi meegenomen. Zéér mooi meegenomen.

Het zal mij verbazen als er in de komende maanden nog een plaatje verschijnt dat The Hazards Of Love in al zijn grandeur kan overtreffen. Nee, zélfs de nieuwe Marillion niet die over pak´m beet 10 dagen op de mat ligt. Maar dat is dan ook slechts een akoestiek album met geverherkauwde ouwe meuk. Geen volwaardige competitie, dunkt mij.

`So the wanting comes in waves`. Even scrubben naar 3:48. Het oeh-hoe oeoeoehoeoeoe is kippenvelmakend! Gaat dat zien ergens in november op Crossing Border. En vertel mij dan even hoe het was, want ik zit op dat moment – ook niet bepaald vervelend – in het Barcelonese plaatsje B.